“İnsanlardan öyle kimseler vardır ki; onun
dünyâ-hayâtına âit sözü hoşunuza gider ve o kimse kâlbinde olana Allah’ı şâhit
tutar. Hâlbuki o, düşmanların en amansızıdır. O, iktidâra geldiğinde,
yeryüzünde fesat çıkarmaya, ekini ve nesilleri helâk etmeye koşar. Allah ise
fesadı sevmez” (Bakara 204-205).
İnsanlık târihinde zaman-zaman
yaşanan kırılmalar vardır ve büyük değişimler ve dönüşümler işte bu kırılmalarla
başlar. Kırılmalar ya Allah ve İslâm-merkezli yada şeytan, nefs ve
insan-merkezli olan kırılmalardır. Allah-merkezli kırılmalar peygamberler ile
başlamış ve bâtıla doğru kaydıkça peygamberin tâkipçileri hakka doğru
dönüşümler başlatmışlar yada başlatmak istemişlerdir. İnsanlık târihi işte
bunun mücâdelesinin târihidir ve imtihan da işte bu mücâdele merkezinde
olmaktadır.
Hak-merkezli başlatılan düzenlemelerde
sistem doğala, normâle ve fıtrata uygun olur ve olmak zorundadır. Zîrâ hak-merkezli
sistemde her-şey, “Allah’ın tüm kâinâta koyduğu yasalar” demek olan sünnetullaha
ve yine “Allah’a tam bir teslîmiyetle teslim olmak” demek olan fıtrata tam
uygun olur. Böyle olunca da sistemde bâtıla doğru kırılmalar yaşanmaz ve göklerdeki
muhteşem düzen gibi bir düzen ve nizâm Dünyâ’da ve insanlar arasında da
kurulur.
Lâkin; şeytan, nefs ve de
tâğutlar böyle bir düzenden çok rahatsız olurlar ve hak-merkezli bir düzene
katlanamazlar. Zîrâ onlar “düzen” diye yutturdukları karmaşadan ve kaostan
beslenirler ve hayatlarını böyle devâm ettirirler. Bulanık suda (b)alık avlarlar
ve birilerinin yolarını tıkarlarken, toz-duman içinde kendi “yollarını”
bulurlar ve çıkarlarını sağlarlar. Bu yüzden de hak-merkezli olan düzene
katlanamazlar da baltalamak ve yıkmak isterler. Bunu da en bâriz şekilde,
iş-başına geçtiklerinde “ekini ve nesli helâk ederek” yaparlar.
Bâtıl sistemin yöneticileri
olan tâğutlar, iş-başına geçtiklerinde insanların zorunlu olarak uyması gereken
kânunlar çıkarırlar. Fakat bu kânunlar hem tabiatın işleyişine hem de insanın fıtratına
aykırı olur. Lâkin bu uyumsuzluk onların umurunda bile değildir. Zîrâ onlar kânunları
Yaratıcı’nın isteğine ve doğanın nizâmına göre değil, nefislerinin isteğine ve
çıkarlarına uygun olarak yaparlar. Zâten fitne de bu nedenle çıkar ve ifsâd bu
nedenle başlar. İşte bu fitnelerden biri de zorunlu eğitim noktasındadır.
1.500’lerde başlayan ve
bâtıla doğru olan kırılma, Sanâyileşme ile şiddetlendi ve en nihâyet 2. Dünyâ
Savaşı’ndan sonra tüm Dünyâ’ya yayılmaya başladı. Doğu blôğunun çökmesiyle
birlikte ise tek-başına kalan liberâl-kapitâlist sistem, bâtıl sistemini tüm
Dünyâ’ya dayattı. Bundan sonra artık doğaya ve doğala aykırı bir şekilde endüstri
ve sanâyi merkezli bir sistem Dünyâ’ya hâkim olacaktı. Bu bağlamda bilim,
teknoloji, makineleşme ve sûnîlik hâkim olacak ve doğallık ise yok olmaya yüz
tutacaktı.
Türkiye’de 1990’lı yıllara
kadar olan şey şuydu: İnsanlar okuma-yazma ve temel sayısal ve sözel bilgiler edinmeye
öğrenmeye önem veriyorlardı ve bunu ilk okulda 5 yıllık bir süreçte zâten
yeterince öğrenebiliyorlardı. Liseye giden sayısı çok fazla olmadığı gibi,
üniversiteye ise sâdece gerçekten de cins kafaya sâhip olan kişiler gidebiliyordu.
Zâten hem bu kadar çok sayıda üniversite yoktu hem de üniversiteyi kazanmak ve
okumak zordu. 5. sınıfı bitirenler, eğer okula devâm etmiyorlarsa, kızlar
evlerde ev-hanımlığını, çarşı pazar alış-verişini, ev işlerini ve anneliği
öğreniyorlar ve kendilerine uygun nasiplerini bekliyorlardı. Erkekler ise yine
okula devâm etmiyorlarsa, bir mesleğe çırak olarak girip, kalfa ve ustalık
süreçlerini tamamlayıp bir meslek ediniyorlar, askere gidip-geliyorlar ve bir
kız bulup evleniyor ve de evlerinin üstüne yaptıkları ikinci-üçüncü katta
oturmaya başlıyorlardı. Kentteki sistem böyle işliyordu. Köylerde ise çok nâdir
olarak yüksek okula gidenler oluyor, genelde ise tarım ve hayvancılık şeklinde
hem kızlar hem de erkekler çiftçiliği öğreniyorlar ve kendi çocukları da bunu
devâm ettiriyordu. Çark böyle dönüyor, böylece köylerde tarım ve hayvancılık,
kentlerde ise ustalık devâm ediyor ve herkesin bir mesleği ve işi oluyordu.
İslâm
düşmanlarının organize edip düzenlediği 28 Şubat kararlarıyla birlikte 5 yıllık
ilkokul ve 3 yıllık ortaokul eğitimi birleştirilerek sekiz yıllık kesintisiz
bir ilköğretim sürecinin yasallaşmasıyla ve sistemin değişmesiyle birlikte
düzen bozulmaya başladı. 2012-2013 döneminde 4+4+4 denilen 12 yıllık
zorunlu eğitim sistemiyle durum tümden değişti ve iş rayından çıktı. Artık
kız ve erkek herkes, ilk başta 8, daha sonra ise 12 yıllık eğitim sürecine
zorunlu olarak tâbi oldu. Böylece kızlar ev-hanımlığı ve anneliği öğrenmekten,
erkekler ise ustalık ve çiftçilikten uzaklaşmış oldu. Zorunlu eğitim aslında
ustalığı ve çiftçiliği yâni el-emeğini engellediği için işleyişi bozdu. Tabi
bunlar aslında küresel bir plân dâhilinde gerçekleşti. Çünkü modern-küresel
sistem, liberâl-kapitâlist küreselciliğe, sanâyileşmeye-teknolojiye
dayanıyordu. Bu da tâmirin ve ekip-biçmenin azalmasını gerektiriyordu. Üstelik
bu yeni sistemde vasıfsız insanlara çok ihtiyaç vardı ve 12 yıllık zorunlu (daha
doğrusu sorunlu) eğitimi tamamlayanlar, eğer üniversitelerde başarılı olamıyorlarsa
vasıfsız ve işsiz kitlesini oluşturdu. Bu durum daha sonra -kânûnen olmasa da- de-fakto olarak üniversite okumayı da zorunlu
yaptı. Çünkü liseyi bitirdikten sonra üniversiteye gitmemenin bir anlamı kalmadı.
Zîrâ lise mêzunu olmanın hiç-bir yarârı yoktu. Böylece kız olsun erkek olsun
herkes üniversite okumaya başladı. Zâten sistem de, liseyi bitiren herkes
üniversiteye gidebilsin diye absürd bölümler de dâhil bir-çok bölüm açtı ve yeni
üniversiteler kurdu. Nalbantlık da dâhil bir-çok absürd bölüm oluşturuldu. Hattâ
gençler “kuruyemişçilik kazandım!” diyerek dalga geçmeye bile başladılar.
Üniversiteler “yol geçen hanı”na dönüştü ve tabi bu, eğitimin de kalitesizleşmesine
neden oldu.
Süreç kısaca
böyle seyretti. Fakat asıl sorun, zorunlu eğitimin oluşturduğu yanlışlıklar ve
sapkınlıklar olmuştur. Açıkçası zorunlu eğitim gençlere bir fayda sağlamadığı
gibi onlara çok zarar verdi-veriyor. Çünkü zorunlu eğitim onları hayattan ve
gerçeklikten kopardı-koparıyor, onları bir hayâl dünyâsına ve sanala hapsetti-hapsediyor.
Eskiden kızların ve erkeklerin hayatları boyunca ne yapacakları belliyken,
şimdi ise büyük bir belirsizlik var ve gençler önünü göremedikten başka, ne
yapacaklarını bilemez hâle geldiler.
Tabi bu
durum tarım ve hayvancılığı da olumsuz etkiledi-etkiliyor. Zorunlu eğitimi câhilce
ve körü-körüne destekleyen insanlar ama çoğunlukla lâik-seküler-demokratik
kesim şimdilerde, “tarım ve hayvancılık bitti, ekilen arâziler azalıyor,
yurt-dışından hubûbat ve hayvan ithâl ediliyor, bunlar Türkiye gibi bir ülkede
olacak şey değil” diye bir yerlerini yırtıyor. Fakat bu sözlerin içi boştur ve
altı doldurulabilecek sözler değildir. Zîrâ hem 12 yıllık zorunlu eğitimi
desteklemek hem de tarım ve hayvancılığın azaldığını, sekteye uğradığını ve
hattâ bitme noktasına geldiğini söylemek çok büyük bir çelişkidir. 12 yıllık
hattâ 8 yıllık zorunlu eğitime küfretmeden tarım ve hayvancılığın yâni
çiftçiliğin bittiğini söylemenin ve de işsizliğin çoğaldığından bahsetmenin hiç-bir
geçerliliği yoktur. Çünkü zorunlu eğitim kentlerde işsizler ve vasıfsızlar ordusu
oluşturduğu gibi, köylerde ise dededen ve babadan kalan arâzileri ekip-biçecek ve
de hayvancılık yapacak insan bırakmadı. Zîrâ 8 ve 12 yıllık zorunlu eğitim hem
meslek edinmeyi bitirdi, çünkü gençler zorunlu eğitim nedeniyle mesleklere
yönelmedi ve vasıfsız kaldılar, hem de köylerde, yine zorunlu eğitim nedeniyle
tarım ve hayvancılık yapacak genç kalmadı, yeni nesil kalmadı. Çünkü 12 yıllık
zorunlu eğitimini tamamlayan gençler tarım ve hayvancılığı yâni çiftçiliği tâ
çocukluktan îtibâren öğren(e)mediler, zîrâ zorunlu eğitim onların hem bu işleri
öğrenmelerini engelledi, hem de liseyi bitiren gençler üniversite okumaya
yöneldiler ve köylerde tozun-toprağın ve bokun içinde uğraşmak istemediler. Asfaltın
ve betonun arasından çıkıp da tozun, toprağın ve bokun içine hiç kimseyi geri
döndüremezsiniz. Zâten üniversiteyle birlikte gençler artık gittikleri
kentlerden köye geri dönmemeye başladılar ve kentlerde çalışmayı seçtiler, bu
da ölen dedelerden sonra yaşlanan babaların da mecbûren tarım ve hayvancılığı
sınırlandırmasına yada terk etmesine neden oldu. Böylece tarım ve hayvancılık
azaldı ve her geçen gün bitme noktasına doğru ilerlemektedir. Artık tarım alanları
ekilip-biçilmemeye başlayınca yurt dışından ithâl ürünler gelmeye başladı.
İlginçtir; köyde 3-5 inekle kendi işini yaparak geçinebilecek olan insanlar,
bunun yerine, kentlerde üniversite yâni zorunlu eğitim mêzunu olarak
fabrikalarda vardiyalı bir şekilde gece-gündüz, hem de asgarî ücretle çalışmayı
tercih etti-ediyor. İşte bu seçim, zorunlu ve sorunlu eğitimin zihniyetleri
değiştirmesinden dolayıdır.
12 yıllık
zorunlu eğitime devâm eden bir genç, zorunlu eğitim bittiğinde neden bir mesleğe
atılsın yada köye tarım ve hayvancılık yapmaya dönsün ki?. Peki gençler yapmayacaksa,
meslekleri ve çiftçiliği kim yapacak ve kim sürdürecek?. Bu işler için başka
ülkelerden gelen ve zorunlu eğitim ile ilgisi olmayan insanları çalıştırmaktan
başka seçenek kalmıyor ama birileri buna da îtirâz ediyor. Yâ kardeşim’; 12
yıllık zorunlu eğitimi tamamlayan gençlerin % 95’i zâten üniversiteye devâm
ediyor ve üniversiteyi bitirince de ne bir mesleğe yöneliyor ne de köyüne geri
dönüyor. Zâten bu gençlerin köye geri dönmelerini de bekleyemezsiniz ki!. Çünkü
zorunlu eğitim onlara bir zihniyet de aşıladı ve onları kentlileştirdi,
modernleştirdi. Şimdi, köye dönüş olmuyor ve elden-ayaktan düşen yaşlanmış
çiftçi insanların nesilleri tarım ve hayvancılık yapmıyorsa, tarım ve
hayvancılığın azalmasına niye şaşıyorsunuz ki!. Kentlerde mesleği, köylerde ise
tarım ve hayvancılığı yâni çiftçiliği bitiren şey 12 yıllık zorunlu eğitimdir,
başka bir şey değil. Öyle “tarım politikaları” ile falan düzelecek şey değildir
bunlar. Zâten artık köylerde de herkes emekli olduğu için tarım ve hayvancılık
yapmak istemiyor ve ömürlerinin kalanını istedikleri gibi yaşamak istiyorlar.
Lâkin işleri bırakacak çocukları ve torunları yok ki!. Allah’tan makineler
işleri kolaylaştırıyor da böylece üretim azalsa da devâm edebiliyor. Fakat
nereye kadar?.
Uzun yılları kapsayan
zorunlu eğitim, bir “beceri köreltme ve insanları tek-tipleştirme
uygulaması”dır. Uzun zorunlu eğitim süreçleriyle insanlara modern beceriler
kazandırmaya çalışıyorlar. Oysa bu uygulama “doğal beceri”leri köreltmektedir. Üstelik
insanları doğadan ve doğallıktan uzaklaştırıyor. Bu da liberâl-kapitâlizmin ve
küreselleşmenin genişlemesine ve güçlenmesine neden olarak bir kısır-döngüye
yol açıyor.
Üstelik zorunlu eğitim, bu
eğitime mâruz kalanların zihniyetlerini de bozdu-bozuyor. Yeni bir-çok sapıklık
ve sapkınlıklar ortaya çıktı yada yurt-dışından ithâl edilen sapkınlıklar zorunlu
eğitime devâm eden nesiller tarafından sâhiplenildi. Bir çivi bile çakmasını
bilmeyen erkekler ve iki yumurta bile pişirmesini bilmeyen kızlar-kadınlar
ortaya çıktı. Meyvenin-sebzenin nasıl ve nerede yetiştiğini bilmeyen sorumsuz
ama sorunlu bir kuşak ortaya çıktı. Zorunlu eğitime (daha doğrusu öğütüme) mâruz
kalan nesiller ilkesizleşti, ahlâksızlaştı ve beceriksizleşti. Zorunlu eğitim,
yeni nesillerin merhâmetsiz, vicdansız, ahlâksız, anlamsız, değersiz, adâletsiz,
bencil ve sapkın olmalarına neden oldu-oluyor.
Mevcut Dünyâ “anlamsız” bir
Dünyâ hâline geldi ki buna en çok da zorunlu eğitim neden oldu-oluyor. Anlamsız
olunca Allahsız da oldu yada Allahsızlaşınca anlamsızlaştı. Ateizm’in ve Deizm’in
ve de bir-çok sapkınlığın ortaya çıkmasının nedeni budur. Çünkü bunlar zorunlu
eğitim ile birlikte çoğaldı ve yaygınlaştı. Evliliğin geciktirilmesi yada iptâl
edilmesi, evliliklerin çoğunun boşanmayla sonuçlanması, hem-cinslerle yapılan
evliliklerin daha doğrusu birlikteliklerin çoğalmasının ve yaygınlaşmasının
nedeni hep bu zorunlu-sorunlu eğitimin sonucudur. İnsanların ana-babadan,
gelenek-görenekten, din’den-îmandan, saygı ve sevgiden, vicdandan-merhâmetten, sorumluluktan,
doğadan ve doğallıktan vs. uzaklaşmasının bir sonucudur.
Günümüzde yaşanan tüm
çirkefliklerin ve sapkınlıkların, lâik-seküler-liberâl- kapitâlist-demokratik-feminist-komünist-ırkçı-modernist
eğilimlerin yerleşmesi, en çok ve bâriz bir şekilde, çocukların ve gençlerin
eğitim aldıkları “okul” denilen zorunlu eğitim aldıkları mekânlarda benimsendi
ve yerleşti. Zorunlu eğitim sapkınlığı yaygınlaştırdı. Bu nedenle zorunlu
eğitime sövmedikçe bozulan dengeyi, düzeni ve nizâmı eleştirmenin ve gelinen
durumdan yakınmanın hiç-bir anlamı yoktur. Bir tek-tipleştirme uygarlığı olan
modernizme küfretmedikçe bozulmaya laf etmenin hiç-bir anlamı yoktur.
Gelinen durum îtibârıyla mesleklerin
bitmesinin, anneliğin terk-edilmesinin, tarım-hayvancılık ve çiftçiliğin bitme
noktasına gelmesinin, netîcede de yediklerimizin, içtiklerimizin ve giydiklerimizin
zehir olmasının nedeni, birilerinin o çok övdüğü ve savunduğu zorunlu eğitim
sistemidir. Şikâyet ettiğimiz şeylerin en temelde nedeni ve sorumlusu zorunlu
eğitimdir. Türkiye’de 1990 yılından sonra ortaya çıkan fitnenin ve fesadın
nedeni, 8 ve 12 yıllık zorunlu eğitim sistemidir.
Zorunlu eğitim çıktı,
mertlik bozuldu vesselam..
En doğrusunu sâdece Allah bilir.
Hârûn Görmüş
Ocak 2023
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder