26 Ekim 2017 Perşembe

Meczupların Dîni: Tasavvuf



“Hayır, zulmedenler, hiç-bir bilgiye dayanmaksızın kendi hevâ (istek ve tutku)larına uymuşlardır. Allah’ın saptırdığını kim hidâyete erdirebilir?. Onların hiç-bir yardımcıları yoktur” (Rûm 29).

Meczubun anlamı tasavvufta şu şekildedir: “Kendini Tanrı’ya vermiş. Tanrı sevgisiyle-aşkıyla aklını yitirmiş “Tanrı âşığı” (kimse)”.

Fakat aslında meczup: “Aklını yitirmiş, deli, sapık. Sapık bir inanış nedeniyle cezbeye (sözde kendi içine çekilmenin verdiği coşku) tutulmuş kişi” anlamındadır.

Tasavvufçuların dillerine pelesenk ettikleri “Allah-Tanrı aşkı” nedir?. Allah’a aşk duymak nasıl bir şeydir?. Böyle bir şey mümkün müdür, yoksa rôl mü yapılmaktadır?. Vallâhi bence ortada patolojik yada psikolojik-klinik bir sorun yoksa rôl yapılmaktadır. İnsan ile Allah arasında değişmesi imkânsız ontolojik (varlık) bir fark vardır. Bu nedenle insanlar, ancak kendi türünden olanlara sevgi duyabilirler. Allah’ın neyine âşık olunacaktır ki?. Bilmediğin bir varlığa karşı nasıl “aşk” duyabilirsin?. Bırakın aşkı, sevgi bile duyulmaz belki Allah’a. Ancak saygı ve korku duyulabilir. Allah’ın “yarattıkları” sevilebilir tabi. Çünkü Allah’ın yarattığı her-şey sevilmeye lâyıktır. Eğer sevgi haddini aşar ve psikolojik bir hâle gelirse buna “aşk” denir ki bu normâl bir şey değildir. Çünkü aşk yüce bir şey değil, bir eziklik durumu, bir travmadır. İşte bizim meczupların da sözde alâmet-i fârikası olan şey “Allah aşkı”dır. Bunu İslâm târihinde Râbiatül Adeviyye başlatmış ve Allah aşkıyla yanıp tutuşmuştur. Oysa onunla aynı târihlerde yaşayan Hasan-ı Basri, yoğun bir şekilde ilim ile uğraşıyor, bâtıla karşı çıkıyor ve Allah’ı râzı etmeye çalışıyordu. Bu uğurda olanca gücünü harcıyor ve çabalıyordu. Hattâ “Kader Risâlesi” ile zamânın halifesine az-buçuk kafa bile tutmuştu. Râbia ise oturduğu yerden Allah’a âşık olup duruyordu. Allâhuâlem o, çekildiği uzlette kafayı yemiş ve meczup olmuş bir zavallıydı ve rivâyete göre Hasan-ı Basri onu bu konuda uyarmış ve ona yardım etmek istemişti. 

Allah aşkına! :-), meczup olmanın nesi iyi ve yüce bir şeydir?. Kafayı yemiş olmanın nesi güzel ki?. Yâni siz şimdi “Allah aşkıyla yanıp tutuşan” psikolojik bir vâka olmak ister misiniz?. İşte böylelerine tasavvufta büyük bir saygı duyulur ve bu kişiler “bir şey” zannedilir.   

Meczuplar, sürekli olarak bir sarhoşluk hâli içinde yaşayanlar yada yaşıyormuş gibi yapanlardır. Tasavvufta meczupluk; “çok derin bâtıni ilim sâhibidir”, “kimbilir ne zevklere sâhiptir” zannını doğurur. Hâlbuki meczuplar hiç-bir şey bilmeyen zavallı kişilerden başkaları değildir. Çünkü bilselerdi “âlim” olurlardı ve Allah’tan korkar ve rôl yapmayı bırakarak tasavvuftan uzaklaşırlardı. Çünkü Allah’tan en çok âlimler korkar, meczuplar değil. Tam-aksine meczuplar Allah’tan korkmazlar. Zâten kendilerini -hâşâ- Allah olarak görüyorlar ya!.  

Meczupların yaptığı şey, o anda akıllarına gelen, keyfî ve manyakça sözleri söylemekten başkası değildir. Zâten meczuplardan aklı-başında bir söz duyulacak değildir ya!. Meczupluk “keyfine göre konuşmak”tır. Gerçi tasavvufun tamâmı böyledir. Bir ilme-kitaba değil de, o anda geldiğini söyledikleri sözde tecellilere göre konuşuyorlar. Bu nedenle de “keyfe ‘dil’ takılsa tasavvuftan bahsederdi” diyoruz. Zîrâ tasavvuf “keyfine göre” konuşmaktır.

Tasavvuf ve vahdet-i vücut, “yeni Eflatun’culuk”un başarılı bir kopyasıdır. Fakat ilme değil de keyfe dayandığından dolayı sapıklıkta birleşirler ancak. O hâlde şunu söyleyebiliriz ki; “bir kitaba ve ilme dayanmayan tüm sözler-düşünceler sapıklıktır ve bu sözleri edenler de meczuptur”.   

Tasavvufun sözde büyük üstadlarının tamâmı meczuptur. Bu nedenle “tasavvufta meczuplar yoktur, tasavvufun bizzat kendisi meczupluktur” demek daha doğrudur. Evet; Hallac bir meczuptur, Beyazıd bir meczuptur, İbn-i Arabi meczupların pîridir, Celâleddin meczuptur, Şems bir meczuptur. Bunları tâkip ederek onaylayanlar da ya câhil yada meczupturlar. Zîrâ meczupluk bulaşıcıdır. O hâlde tasavvufa girmek, “meczupluğa tâlip olmak” demektir.

Fakat; Bu meczuplar “sâdece dinde”, din konusunda meczupturlar. Modern Dünyâ’nın ise ileri gelen kurnazlarıdırlar. Tasavvuftan yâni “sanal âlemden” çıkıp da gerçek Dünyâ’ya döndüklerinde, akıl-dışı yada safça en küçük bir belirti bile göstermezler. Hesaplarını-kitaplarını tam yaparlar. Modern ürünlerin hepsinden haberdardırlar. Hangisi kaç para, hangisi iyidir, ayrıntısıyla bilirler. Boş vermek yoktur gerçek hayatta. Tilki gibi kurnazdırlar. Gerçek Dünyâ’da “lâ fâile illallah” ve “lâ mevcûde illallah” geçersizdir. Gerçeklik âleminde meczupluktan eser kalmaz. Nasıl kalsın ki?. Bunların içinde sanal âlemde meczup-vâri söylemlerde bulunanların içinde, “pozitif bilim-adamları” da vardır. Tasavvufun söylemleri beş para etmez gerçek hayatta. Yâni meczupluk sâdece “sözde”dir. Eylemde ise tam-aksine, mutlak anlamda akıl ve zekâ ile, hattâ bilim ile hareket ederler. Gerçek hayatta bir-anda meczupluktan çıkıverirler. İş çıkara ve nefse gelince meczupluk yerini “kurt”luğa bırakır.        

Hallac ve onun yolunda olanlar meczupların pirleridir. Zîrâ Hallaç, -hâşâ- “ben hakkım” demekle meczupluğu zirveye çıkarmıştır. Şatahatlar ondan sonra yayılmıştır İslâm âleminde. “Ben hakkım” demek, “Allah’ı sınırlandırmak” anlamına gelir. Bu söz Allah’ın “bâki” oluşunu zedeler. Hâlbuki insan bâki değildir ve kısacık bir ömrü vardır.

Tüm bunlara rağmen tasavvufçuların, meczupluğu övünülecek bir şey gibi görmeleri yok mu.. anlaşılacak gibi değil. Bir de şöyle diyorlar: “Dünyâ’yı ancak ve ancak tasavvuf ve tasavvufçular (insan-ı kâmil) düzeltebilir”. Yâni demek istiyorlar ki; “Dünyâ ancak meczupların eliyle düzelebilir”. Âlem akıllıya hasretken, bunlar deliye (meczup) hasretler. Buna inanarak, mecnunların-meczupların dîni ve Dünyâ’yı düzeltip tâmir edeceğini zanneden ve bekleyen bir kesim de var iyi mi?. Bunu tabî ki Kur’ân’ı ve Sünnet’i göz-ardı ederek yapacaklar. Eeee, denize düşen tasavvufa-meczuplara sarılır.

Kendilerini biraz da övünerek meczup olarak tanıtırlar ama bilmedikleri gayb da yoktur. Meczupluk esrarlı hâle getirilir ki bir gizem oluşturulsun ve insanları bağlasın. Aslında tasavvufta bâzıları değil, şatahatları (tasavvufçuların sapık sözleri) kabûl edenlerin tamâmı meczuptur. Meczup olmayanların böyle zırvalıkları kabûl etmesi söz-konusu olmaz çünkü.

Tasavvufta bir “havas” (üstün-seçkin) ve “avam” (ayak-takımı) ayrımı vardır ve ilginçtir ki tasavvufun havasları meczuplardır. Yâni a-normâl olanlar havas, normâl olanlar ise avamlardır. Tasavvufta havas olabilmek için ya ağır şirk içeren küfürler edilmeli, yada meczup olunmalıdır. Zâten başka türlü de yaranamazsınız onlara.

Meczupların duruşları, bakışları ve tavırları mîde bulandırıcı ve itici bir “kibirli tevâzu” içerir. Aslında o durumları tevâzu falan değildir. “Terbiyesiz bir kibrin” göstergesidir duruşları. Öyle bir hâl takınırlar ki, kendilerini sanki “gizli ilimler deryâsı” zannettirmeye çalışırlar. İnanın, birileri onlara karşı secdeye eğilse memnun olurlar ve bunu hakettiklerini düşünürler. İncir-çekirdeğini doldurmayacak beş para etmez laflarla “bir şey söyledim” havasındadırlar. Karşıdaki saf kişi de; “efendide kimbilir ne sırlar, ne gizli ilimler vardır” zannına ve düşüncesine kapılır. Hâlbuki zırvalıktan başka bildikleri bir şey yoktur. Bilseler zâten meczup olmazlar ve akıllarını başlarına alıp kendilerine gelirlerdi.

Meczuplar pek Atatürk severler. Fakat onlara şunu hatırlatmamız lâzım. Mustafa Kemal 1925 yılında şöyle der:

“Türkiye Cumhuriyeti şeyhler, dervişler, müritler ve meczuplar memleketi olamaz”.

Birileri de gerçekten aklı başında olanları “meczup” gibi göstermeye kalkmaktadır. Bunun en iyi ve bilinen örneği, 10 kasım 1994 târihinde Mahmut Kaçar isimli bir vatandaşın yaptığıdır. 10 Kasım’da Anıtkabirde; “Sizi Kur’ân’a dâvet ediyorum, taşa-toprağa-kemiğe tapmayın” dedikten sonra o günün tâğutu tarafından meczup îlan edilmesidir. Tabi tasavvufçu meczuplar bu kişiyi, kendileri gibi meczup olarak gör(e)mezler.

Tasavvufçu meczupların şu ipe-sapa gelmez anlatılarına-sözlerine bir bakar mısınız?..

Ahmet Eflâki'nin (Celâleddin Rûmi’nin öğrencisi ve Ariflerin Menkıbeleri kitabının yazarı H.G.) anlattığına göre Şems, Kimyâ Hâtun adlı bir câriye ile Celâleddin Rûmi tarafından nikâhlanır. Bir-gün Celâleddin Rûmi Şems'in ziyâretine gider, içeri girince Kimyâ Hatun’la cimâ hâlinde olduğunu görür. Hemen dışarı çıkar. Biraz bekledikten sonra içeri girer. Yanında kimseyi göremez. Bunun üzerine Celâleddin Rûmi, Şems’e yanındakinin nereye gittiğini sorar. Şems şöyle cevap verir: “O senin gördüğün Cenâb-ı Allah idi. Cenâb-ı Allah’ın ne kadar sevgili bir kuluyum ki Kimyâ Hâtun sûretinde bana geldi” der. Şerefsizliğe pik yaptıran bu sözü büyük bir câhillikle, sapık bir hûşû ile söyleyenlere ve dinleyenlere yazıklar olsun!. Bunu söyleyen ve tekrarlayan meczuplar meczupluklarına doymasınlar!.

Yine derler ki: Mürid, Mürşidini, karısının üstünde iken, ikisi de çırılçıplak olarak yakalasa, o mürid şöyle düşünmelidir: “Bu gördüğüm zâhirde belki böyledir ama bâtında gördüğüm gibi değildir. Bu nedenle mürşidime yanlış zanda bulunmamalıyım. Mürşidim sürekli bâtıni âlemlerde gezdiğinden ve kim-bilir hangi mânevi hâllerde olduğundan(!), şu gördüğüm şey zâhiri ve aldatıcıdır ve hak değildir. Bu nedenle şeytanın zâhiri görünüş olarak beni ayartmasına kanmamalıyım ve gördüğümden etkilenmeyip hayra yormalıyım”. (Bu anlatılan, bir tasavvuf sohbetinde verilen örnektir. H.G.) İşte insanları böyle aptallaştırıp sömürüyorlar. Len ahmak!; “Şeyh-efendi” dediğin o şerefsiz, senin karıyı kafaya almış ve zînâ yapıyor ve birazdan da iş nihâyete erecek. Ne bâtınından-zâhirinden bahsediyorsun sen!. Git de nâmusuna el uzatan o şerefsizin cezâsını ver!.

Görüldüğü gibi meczuplar, kendilerine bağlananların da akıllarını başlarından almışlar ve onları da delirterek meczuplaştırmışlar. Meczupluk bulaşıcı ya, çok kötü bulaşmış. İnsanları meczup yapan bir dindir tasavvuf. Meczuplarla düşüp-kalkanlar da meczuplaşır ve kafayı yerler. “Bana arkadaşını söyle, sana kim oluğunu söyleyeyim” sözü meşhurdur.

Meczupların bâzıları, esrar-uyuşturucu bağımlıları ve kullanıcılarıdırlar. Meczupların meczupluğu, aslında kullandıkları esrarın etkisidir. Esrarın etkisiyle kendilerinden geçiyorlar ve esrarın etkisiyle saçmalıyorlar.

Meczupluk, bir-nevî yalakalıktır. Fakat Allah böylelerini adam yerine bile koymaz. İslâm bir “deliler-meczuplar dîni” değil, “aklı başında onların dîni”dir. Hattâ öyle ki, İslâm, geçici bilinçsizlik hâli olan sarhoşluğa bile izin vermez de içkiyi yasaklar.

Unutulmasın ki, Peygamberlerden ve arkadaşlarından, Allah sevgisinden-aşkından dolayı meczuplaşan tek bir kişi bile olmamıştır. Eğer Allah’ın en sevdiği kullar meczuplar olsaydı, en büyük meczup Peygamberimiz olurdu.

İslâm, “akılları baştan çıkarmak için” değil, “akılları başa getirmek için” indirilmiş bir dindir. Bu nedenle meczuplukla İslâm kelimelerinin yan-yana kullanılması bile uygun değildir.

En doğrusunu sâdece Allah bilir.

Hârûn Görmüş
Mayıs 2017

1 yorum: