“Ancak îman edip sâlih amellerde bulunanlar, birbirlerine hakkı tavsiye
edenler ve birbirlerine sabrı tavsiye edenler başka” (Asr 3).
İslâm ve müslümanlık kâğıt üzerinde kalabilecek bir din
değildir. Allah katındaki tek hak din İslâm’dır ve İslâm zinhar kâğıt üzerinde
kalabilecek bir din değildir ve de “sâdece İslâm” kâğıt üzerinde kalması mümkün
olmayan bir din’dir. Kâğıt üzerinde kaldığında değeri de önemi düşer ve
etkisizleşerek “dinlerden bir din” olup çıkar.
Allah kâlplere bakar ve
kâlplerdeki İslâm’ı dikkate alır, kâğıtlarda yazan “müslüman” sözünü değil. Cennete
sâdece “müslüman” olanlar girecektir. Fakat bu müslümanlar, “yaşayışlarında
müslüman olanlar”dır, nüfus kâğıtlarında “müslüman” yazanlar değil. Cennete;
nüfus kâğıdında “müslüman” yazanlar değil, kâlbinde “müslüman” yazanlar ve lafta-sözde
müslüman olanlar değil, amel-eylemi müslüman olanlar girecektir. Çünkü İslâm, kâğıt üzerinde kalan soyut bir teori
değildir.
Lâkin kâğıtlarda yazılanlar, gerçeklikte
yaşananların önüne geçiriliyor. Modern müslümanlar da, küresel tâğutlarla
paralel olarak, İslâm’ı “sâdece kâğıt üzerinde” sevmeye başladılar. Çünkü modernizm
bir “kâğıt uygarlığı”dır ve gerçeklikte olanı değil, kâğıtta yazana bakar ve
onu önemser. Modernizmin “kâğıttan
kaplan” olmasının nedeni budur.
Hayâta hitâp etmeyen İslâm değersizleşerek
“dinlerden bir din”; hayatta uygulanmayan Kur’ân ise değersizleşerek
“kitaplardan bir kitap” olur. Peygamberle yâni hayatla buluşmayan Kur’ân, kâğıt
ve mürekkepten ibâret bir nesne hâline gelir. Modern müslümanların hâl-i pür
melâlinin nedeni budur.
Dünyâ’yı aynen gökler gibi bir düzene
ve nizâma sokabilecek olan tek şey İslâm yâni Kur’ân ve onun “hayâttaki en
güzel uygulaması” olan Sünnet’tir. Kur’ân, sürekli olarak sâdece okunup-araştırılarak,
sonra da konuşup-yazılarak sürekli şekilde yorumlanacak ve sayfa olarak
çoğaltılarak zihinlerde, kâlplerde, kitaplıklarda vs. kalması için değil,
okunup idrâk edilmesi ve sonra da hayâtın tam ortasında uygulanması ve hâkim
kılınması için gönderilmiş bir Kitap’tır. Aksi-hâlde Kur’ân, ne Arapçasından “anlamadan
okuyarak” sürekli olarak dönüp-dönüp okunacak ve “hatim ettim, sevap aldım”
diye sevinilecek ve övünülecek, ne de Türkçesinden “anlayarak okuyarak” ve
çarpıcı yorum ve te’viller yaparak “meseleyi anladım ve işi öğrendim” diyerek
yine dönüp-dönüp okuyarak ve övünerek ömür tüketilecek bir Kitap değildir.
Amele-eyleme dökmedikten, gereğini yapmadıktan ve uygulayıp hayâta hâkim
kılmadıktan sonra Kur’ân’ı dönüp-dönüp Arapçasından “anlamadan” okumakla,
dönüp-dönüp Türkçesinden “anlayarak” okumak arasında hiç-bir fark yoktur. Çünkü
iki okumada da sonuçta bir yara merhem olunmuş olmadığı için Kur’ân “kitaplardan
bir kitap” olmaktan kurtulamayacaktır.
Kur’ân uygulamaya dökülmediğinde ve hayatta
hâkim kılınmadığında, selüloz, mürekkep, cilt ve sayfalardan oluşan bir kitap
olarak diğer kitaplardan farkı olmayacaktır. Meselâ Tolstoy’un Savaş ve Barış
romanından bir farkı kalmayacaktır. Çünkü bir etki yapıp da hayatta bir karşılığı, yansıması ve etkisi olmayan
bir kitabın isminin Savaş ve Barış olmasıyla Kur’ân-ı Kerîm olmasının arasında
fark olmayacaktır. Böyle olunca da insanlar nasıl ki Savaş ve Barış’ı okuduğunda
belli bir keyif alıp kitabı bitirdikten sonra onu raftaki yerine koyuyorlarsa ama
bu kitaba göre hayatlarını değiştirmiyor ve düzenlemiyorlarsa, Kur’ân’ı da
aynı-şekilde, okuyup-okuyup belli bir keyif aldıktan sonra raftaki yerine koyuyorlar
ve kendilerini değiştirip de hayatta uygulamaya koymadıklarında Kur’ân da
“kitaplardan bir kitap” olarak raftaki yerinde duracak ve diğer kitaplardan
farksız olacaktır. Maalesef günümüzde Kur’ân bu şekilde kullanıldığı için bir
yaraya merhem olmamaktadır.
İşte, sâdece okunan ve bir yaraya
merhem olarak kullanılmayan Kur’ân’ın, daha doğrusu mushafın, insana bir
tuvalet kâğıdı kadar bile faydası olmaz. Çünkü tuvalet kağıdı, insanın, küçük-büyük
abdestini yaptıktan sonra gerek temizlik gerekse yıkamadan sonra poposunu kuruladığı
için bir konfor ve fayda sağlamaktadır. Çünkü ıslaklık olmadığı için insan
rahat etmektedir. Tabi tuvalet kâğıdı olmazsa-olmaz
bir şey değildir ve zâten daha 25-30 sene önce kullanımı yaygın değildi. Yâni
tuvalet kâğıdı olmasa da olur olduğu için çok değersiz bir kâğıttır. Fakat
kullanıldığında da kurutma yaptığı ve ıslaklığı bitirdiği için fayda verebilmektedir.
Konfora alışmış olan modern insanın (günümüzdeki yüksek fiyatına rağmen)
tuvalet kâğıdından vazgeçememesi ve onu olmazsa-olmaz olarak görmesinin nedeni
budur. Yoksa tuvalet kağıdı kurulamak ve temizlik için kullanılmasaydı da
sâdece üzerindeki desenlere bakılsın diye üretilmiş olsaydı onu kullanan
olmazdı.
Bir kâğıdın değerini ölçmek için,
karşılaştırılması en uygun kâğıt tuvalet kâğıdıdır. Çünkü o tuvalette yâni,
küçük-büyük abdestle dışkının yâni insanın en değersiz ve faydasız olan şeyinin
atıldığı yerde üstelik en pis şeylerin temizliği için kullanılır. Fakat bu hiç-bir
faydasının olmaması anlamına gelmez. Çünkü
ıslak olarak kalkmak da sıkıntılı bir durumdur. İşte tuvalet kâğıdı insanları
bu sıkıntıdan kurtararak somut anlamda yarar sağlar. En basit ve değersiz
olarak bilinen tuvalet kâğıdının bile böyle somut bir faydası vardır. Üstelik
pratik kullanımından dolayı tercih edilmektedir. Şu da var ki tuvalet kâğıdının
kullanımı bireysel de değildir ve tüm âileye hattâ gelen-giden tüm misâfirlere
de yarar sağlar, konfor verir.
Peki rafta duran ve okunmayan bir
kitabın insan ne faydası olur?. Hiç-bir faydası olmadığı gibi zararı da olur.
Çünkü toz toplar, ağırlık yapar, taşınma durumunda falan artı yük ortaya çıkarır.
Bu kitap Tolstoy’un Savaş ve Barış değil de Arapça Mushaf yada Türkçe Kur’ân
meâli, meâl-tefsiri yada büyük tefsiri olsa ne değişir?. Eğer okumuyorsanız Kur’ân’ın
da size bir faydası olmaz ki!. Bâzıları Kur’ân’ın rafta durmasından bile sevap
aldığını zannede-dursun, okunmayan Kur’ân’ın insana hiç-bir faydası yoktur hattâ
tuvalet kâğıdı kadar bile faydası olmaz. Arapçasından yada Türkçesinden olsun,
okunan Kur’ân’ın ise ancak bireysel faydası olur. Arapça okumada kişiye bir
miktar huzûr verir yada “okuyorum ve hatim ediyorum” duygusuyla övünç ve sevinç
verebilir. Türkçe okumalardaysa elbette fark vardır ve kişiye idrâk verir, hayâtı
ve olayları doğru anlamasını sağlar, hak ile bâtılı gösterir. Lâkin, o da ancak
kişisel-bireysel faydadır ve yarardır. Birinin Kur’ân’ı Arapça okumasının bana
nasıl ki bir faydası yoksa, Türkçe okumasının da bir faydası olmaz. Arapça
okuyanı dinlemek ve Türkçe okuyanı anlamak fayda ve yarar verebilir ama bu
yarar ve fayda soyut yarardır. Bu nedenle Kur’ân’ın okunuşunu Arapçasından yada
Türkçesinden dinlemek benim gerçek ve somut dertlerime dermân olmaz.
Bu-bağlamda, Kur’ân’ın hangi türde
okuması olursa-olsun; hayâta uygulanmadıktan ve sorunlara ve yaralara merhem olmadıktan
sonra bana tuvalet kâğıdı kadar bile fayda veremez. Çünkü tuvalet kâğıdının faydası
somuttur, diğerinin faydası ise ancak soyut olabilir. Tuvalet kâğıdını
kullandığımda benim sorunumu giderdiği için beni rahatlatır ve soru ortadan kalkar,
ama uygulanmayan Kur’ân benim somut ve gerçek sorunumu gidermez ki!. Ben belki
onun Arapça okunuşuyla huzur duyarak yada Türkçe okunuşuyla anladıklarımdan
dolayı kendimden geçer ve zevk alabilirim ama okuma bitip herkes dağıldıktan sonra
benim sorunum ve derdim ortada öylece yine duruyor olmaktadır. Çünkü
uygulanmadığında tuvalet kâğıdı Kur’ân’ın kâğıdından yâni selülozundan ve
mürekkebinden daha üstündür. Zâten bu nedenle Kur’ân okunup idrâk edilerek iç-âlemleri
inşâ ettikten sonra dış-âleme döner ve dış-âlemde uygulanarak ve hayatta hâkim
kılınarak Kur’ân-merkezli olarak soru ve sorunlara-dertlere çâreler üretir ve
meseleyi çözerek somurt ve gerçek fayda versin diye indirilmiştir.
Hiç öyle “bize Kur’ân yeter” falan demeyin.
Son 50 yıldır yoğun şekilde Kur’ân’ın okunmasına ve üzerinde çok yoğun ve
çeşitli çalışmalar yapılmasına rağmen müslümanların adâlet, ahlâk, hak,
hakîkat, ekonomi ve tevhid konusunda ileri bir seviyeye ulaşamadığı
görülmüştür. Çünkü müslümanlar işin sâdece bilme tarafıyla ilgilenmişlerdir ve
hâlen de bu yoldadırlar. Oysa İslâm demek “bilmek ve yapmak” yada “bilerek
yapmak” demektir. İkisi berâberdir.
Bu-bağlamda
Gazze bize, son 50 yıldır yoğun şekilde Kur’ân’ın okunmasına ve
üzerinde çok yoğun ve çeşitli çalışmalar yapılmasına rağmen müslümanlarca üretilen
onca düşüncenin, yapılan onca konuşmanın, yazılan onca kitap, dergi ve yazıların
mazlumlara gerçek bir faydasının olmadığını göstermiştir. Bu-bağlamda
amel-eylemin yâni “yapma”nın bilmekten çok daha üstün olduğunun ortaya
çıkmasını sağlamıştır. Zîrâ üretilen onca düşüncenin, yapılan onca konuşmanın,
yazılan onca kitap, dergi ve yazıların mâsum ve mazlumlara hiç-bir faydası
olmamış hattâ mâsum ve yaralı çocukların başlarını bile sıvazlayamamıştır. Oysa
bir top tuvalet kâğıdı en azından kanayan yaraları bastırmak için
kullanılabilir. Gazze bize, İslâm’ın “Kur’ân ve Sünnet demek olduğunu, İslâm’ın
da ancak Kur’ân ile bilineceğini ve Sünnet örnekliğine göre eyleme dökülebileceğini,
İslâm’ın da zâten bu olduğunu göstermiştir.
Kur’ân’ın bu kadar çok okunmasına rağmen
İslâm âleminde ve Dünyâ’da olumlu anlamda bir değişikliğin olmamasının nedeni,
Kur’ân’ın hayâtın tam ortasına okunmaması ve tam ortasında yaşanmaması,
“boşluğu okunması” ve sâdece boş zamanlarda kısmen uygulamayı düşünmekten
dolayıdır.
Şu da var ki, tuvalet kâğıdının bile somut
yararı olması için yerinde sürekli takılı ve var olması gerekir. Biten tuvalet
kâğıdı, zamânında yerine takılmazsa, âcil olarak tuvalete giren kişi tuvaletten
kıçı ıslak bir şekilde çıkar. Çünkü tuvalet kâğıdı bitmiştir ve zamânında
takılmamıştır. Tuvalet kâğıdını o kişi tuvaletten çıkar-çıkmaz takmanın bir
faydası olmaz artık. O iş zamânında yapılmadığı için hiç yapılmamış gibidir
poposu ıslak kalan kişi için.
İşte Kur’ân da, okunup idrâk ettikten belli
bir zaman sonra uygulamaya geçirilmeli ve bu noktada geç kalınmamalıdır. Çünkü
uygulanmamış ve “zamânında uygulanmamış” Kur’ân somut fayda veremez.
Evet; müslümanlık kâğıt üstünde kalmamalı ve Kur’ân-merkezli
olarak uygulanmalı ve hayâta hâkim kılınmaya çalışılmalıdır. Çünkü İslâm ancak
böyle olursa somut ve gerçek faydalar sağlayabilir. “Kâğıt üstünde kalan müslümanlık”ın
sonu ise, tuvalet kâğıdı değersizliğine düşmek olur. Zîrâ insanı hem Dünyâ’da
hem de âhirette kurtaracak olan şey “îman edip sâlih amel işleyenlerden
olmak”tır.
En
doğrusunu sâdece Allah bilir.
Hârûn Görmüş
Temmuz
2024
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder