“Onları
gördüğün zaman cüsseli yapıları beğenini kazanmaktadır. Konuştukları zaman da
onları dinlersin. (Oysa) Sanki onlar (sütun gibi) dayandırılmış ahşap-kütük
gibidirler. Her çağrıyı kendileri aleyhinde sanırlar. Onlar düşmandırlar, bu
yüzden onlardan kaçınıp-sakının. Allah onları kahretsin; nasıl da
çevriliyorlar” (Münâfikûn
4).
Hz. Âdem ile başlayıp Hz. Muhammed ile son
bulan İslâm “Allah katındaki tek hak din”dir. İslâm’ı “hak” yapan ve diğer
bâtıl dinlerden ayıran en temel özellik, sâdece iç-âlemlere yönelik değil,
iç-âlemlerden sonra dış-âleme de yönelik olmasıdır. İslâm, iç-âlemlerin
inşâsından sonra dış-âlemi de İslâm-merkezli olarak inşâ etmek ve hayâtın her
alanına hâkim olmak isteyen tek din’dir. Bu nedenle İslâm’ın söylemi ile eylemi
arasında bir kopukluğun, çelişkinin ve farklılığın olması söz-konusu olamaz.
Fakat “müslümanım” demelerine rağmen
söylemleri ile eylemleri arasında çelişkiler bulunan ve söylemi ile eylemi çok
farklı olan insanlar vardır ve bu insanlar çoğunluktadır. Üstelik bu durum normâl
görülmektedir. Çünkü onlar İslâm’ı iyi bilmemektedirler ve diğer bâtıl dinler
gibi sâdece “inandım” demekle işin biteceğini ve “inanıyorum” dedikten sonra
eylemlerinde, söyleme aykırı şeylerin olmasını çok da dert etmezler. Oysa bu
İslâm’ın yıkmak istediği bir sapkınlık durumudur. Çünkü Mekke müşrikleri de en
yüce ilah olarak Allah’ı tanıyorlardı ve bunu çok net olarak dile getiriyorlardı
ama eylemde çok farklı düşünce, inanç ve davranış hâlindeydiler. Söylemde yâni
kavlen tevhide uygun konuşanlar, eylemde yâni amelde tam bir küfür durumuna
düşmektedirler. Lâkin sorun şu ki, kavlî olarak açıkça küfrü dile
getirmedikleri için, amelî olarak işlenen küfrü küfür olarak görmemektedirler.
“İnanmadığını ve inkâr ettiğini söylemedi ki” diyerek amelde apaçık işlenen
küfrü sorun etmemektedirler. Bir küfrün küfür olması için o küfrün dile getirilmesi
gerektiğini sanmaktadırlar. Çünkü onlar zâten îman için de dil ile ikrâr etmeyi
yeterli görmektedirler. Fakat unuttukları şey şu ki, İslâm sâdece dile değil,
kâlplere ve daha da önemlisi amellere bakar ve değerlendirmeyi ona göre yapar.
Adam lafa gelince, “kurban olduğum Allah”,
“peygamber efendimiz”, “yüce Kur’ân”, “en yüce ve üstün din İslâm” vs. gibi
sözler ediyor ama, iş amele-eyleme gelince Allah’tan başka her-şeye bel
bağlıyor, peygamberi değil başkalarını üstün tutuyor, Kur’ân’ın değil beşerî
kitapların hükümlerine uyuyor ve onları kutsuyor, İslâm’a değil şeytânî
ideolojilere ve sisteme uyuyor. Üstelik bunu yapmakla îmânına bir halel
gelmediğini sanıyor. Kavlî olarak küfrü dile getirmediği için amelî olarak
düştüğü küfrü küfür olarak görmüyor. Hâlbuki dile getirmese de davranışıyla
küfür içinde olduğu için câhil yada kâfir olmaktan kurtulamıyor ve küfrü kavlî
olarak dile getirenlerle aynı konuma düşüyor.
Sünnet, Hz. Muhammed’in, resûl ve nebî olarak
23 yıl boyunca Kur’ân’ı merkeze alarak yaptığı kavlî ve fiîlî yorumlardır. Peygamber’in
güzel örnekliği amelî yöndedir. O, Kur’ân’da olmayan bir şeyden bahsedemez.
Rivâyetlere dayalı bir şeyi İslâm’da varmış gibi söyleyemez. O, din’de olan
şeyin kavlî ve fiîlî yorumunu (Sünnet) yapar. Fakat sâdece sözü söyleyip
geçmez, söylediklerine aykırı bir yaşam içinde olmaz ve olmamıştır. Örnekliği
bu yöndedir. Peygamberimiz kavlî ve fiîlî anlamda küfürden uzaktı. Yoksa sâdece
kavlî olarak değil. O’nun söyledikleri ile yaptıkları arasında bir tezat yoktu.
İşte güzel örnekliğin bir ucu da budur.
Kavlî küfrü dile getirmedikleri için onların
amelî küfürlerini göremeyenler yada görmek istemeyenler içinde en öne çıkan
kişiler siyâsilerdir. Oysa onlar Allah’ın hükümleri yâni emir, yasak ve
tavsiyeleri yerine kendi kafalarına, arzularına ve çıkarlarına göre kânunlar
çıkarmaktalar ve bunları “uygulanması şart olan hükümler” olarak belirlemektedirler.
Fakat küfür ve şirk işte budur ve küfür ve şirk, “O’nun kânunlarıyla
hükmetmekten vazgeçerek Allah’ın ilahlığı yerine, kendi çıkardıkları kânunları
yürürlüğe koyarak ilahlık taslamak”tır. Fakat buna rağmen gerek cehâletten
gerekse münâfıklıktan dolayı bu kişileri, küfrü kavlî olarak yâni dil ile
açıkça söylemedikleri için kâfir olarak görmemekte ve yaptıklarının da küfür
olduğunu düşünmemektedirler. Bu aynen, zamânında, içerisinde
Muhammed Şarâvi, Muhammed Gazâli, Yusuf El-Kardavi’nin de bulunduğu bir grup,
Ocak 1989 târihinde bir açıklama yayınlayarak, Mısır’daki idârecilerin îman
sahibi olduklarını, çünkü Allah’ın hiç-bir hükmünü reddetmediklerini, İslâm’ın
hiç-bir prensibini inkâr etmediklerini söylemeleri gibidir.
Peki
bir kişi bir suç işlese ve bu suçu herkes görmüş olsa, fakat suçu işleyen kişi
“ben yapmadım” dese suçun cezâsından kurtulabilir mi?. Belki dümenine uydurarak
Dünyâ’da suçun cezâsında kurtulabilir ama âhirette aslâ!.
Hac
dâhil İslâm’ın diğer emirlerini yerine getirmekle birlikte yıllarca fâiz alan
bir tanıdığım, “fâiz haramdır, günahtır, yasaktır, vazgeç bundan” diye kendisi
uyarıldığında, “tamam ben de biliyorum, fâiz çok günah, inkâr etmiyorum, ama
para çok tatlı” diyordu. Şimdi ömrünün sonuna kadar fâiz almasına rağmen
“fâizin haram ve günah olduğunu inkâr etmediği için” âhirette sorumluluktan ve
cezâdan kurtulabilecek midir?.
İnsanlar,
küfrün dil ile söylenmesine daha çok önem veriyorlar fakat amel olarak
bütünüyle küfrün içinde olmuş olmalarını umursamıyorlar. Hâlbuki insan
kızgınlıkla bir küfrü dile getirmiş ve sonra tevbe etmiş olabilir. Yine, kâlbi
Îmanla dolu olmakla birlikte ikrah-zorlama hâlinde küfür sözü söylemiş ve sonra
pişmân olmuş ve tevbe etmiş olabilir. Bu kişilerin kâfir olmadığı hem Ammar bin
Yâsir örneği hem de: “Kim
îmanından sonra Allah’a (karşı) inkâra sapıp da, -kâlbi îmanla tatmin bulmuş olduğu hâlde baskı altında zorlanan
hâriç- inkâra göğüs açarsa, işte
onların üstünde Allah’tan bir gazab vardır ve büyük azab onlarındır” (Nâhl 103)
âyeti ile sâbittir. Demek ki küfrün amelî olarak işlenmesi, kavlî olarak
işlenmesinden daha tehlikelidir. Çünkü orada apaçık bir eylem durumu vardır. Seyyid Kutub bu konuda şöyle der:
“Allah’ın indirdikleriyle hükmetmeyenler, Allah’ın ulûhiyetini kabûl
etmediklerini ve Allah’ın ulûhiyetini reddettiklerini îlân etmiş oluyorlar.
Bunu, ağızları ve dilleriyle söylemeseler de davranışları ve pratik
hayatlarıyla söylüyorlar. Davranış ve pratik hayâtın dili, kelamdan daha
açıktır”.
İnsanlar,
bile-isteye ve inanarak üfür bir sözü söylediklerinde de küfür bir ameli
işlediklerinde de küfre düşerler ve kâfir olurlar. Fakat insanların tapmadığı
put ve işlemedikleri küfür kalmamışken, küfrü dile getirmedikleri için yine de
kâfir sayılmıyorlar. İlle de “Allah diye bir şey yoktur, vahiyler uydurmadır,
peygamberler yalancıdır” gibi sözler söylemelidirler ki küfre düşmüş ve kâfir
olmuş olsunlar. İyi de peygamberlerin gönderildiği tüm kavimlere mensup olan ve
Kur’ân’ın kâfir ve müşrik dedikleri insanlar da zâten Allah’ı, âhireti, vahyi,
peygamberliği, ibâdetleri vs. dil ile açıkça inkâr etmiyorlardı ki!. Hattâ
onlar dînin kurallarını uyguluyorlardı. Fakat onlar, tüm zamanlarda ve aynen
günümüzde olduğu gibi, Allah’ın değil de kendilerinin çıkardıkları kânun ve
yasalara göre hareket ediyorlardı ve toplumu da buna zorluyorlardı. İşte küfür
ve şirk budur, kâfirlik ve müşriklik budur.
Kendilerini
İslâm’a nispet ettikleri hâlde Allah’ın hükmü ile hükmetmeyenler küfür
üzeredirler. Lâkin şurası çok önemlidir ki, böyle davranan kişilere ve onlara
destek verenlere ilk önce İslâm, onların apaçık olarak anlayacakları şekilde
anlatılıp tebliğ yapılmalı ve hakka dâvet edilmelidirler. Hattâ duruma göre onlara
meseleyi, sindirebilmeleri için bir müddet süre de verilmelidir. Çünkü onlar
gerçekten de İslâm’ın temel ilkelerinin ne olduğunu bilmiyor olabilirler ki insanların
çoğu İslâm’ın ne olduğunu bilmiyor. Bu nedenle onarla apaçık dâvet yapılıp
her-şey net olarak açıkça anlatıldıktan ve kendilerine belli bir süre
verildikten sonra kararlarını verene dek onarla “kâfir” değil de “câhiliye” demek
kanımca daha uygun düşer. Fakat sonunda meseleyi anlamış olmalarına rağmen yine
de kavlî olarak küfrü dile getirmeseler de amelî küfre devâm ederlerse, artık
onlar apaçık birer kâfir ve müşrik olarak anılmayı hak etmiş olurlar.
Bir kişi, eğer inanarak, doğruluğuna kanaat
getirerek ve Allah’ın hükmünden üstün tutarak Allah’ın hükmünden başkası ile
hükmedecek olursa, “biz Allah’ın hükmünü değil, beşerin hükmünü kabûl ediyoruz”
diye küfrü kavlî olarak dile getirmese bile o zaman onun kâfir, zâlim ve fâsık
olduğu netleşmiş olur. Hattâ bu kişi kavlî olarak yâni dil ile, “Allah’ın hükmü
elbette daha üstündür” demesine rağmen beşerî hükümlerle hükmediyorsa da küfre
düşmüş ve kâfir olmuş olur.
İslâm’da
söylem ve eylem birliktedir. İkisi arasında bir çelişme olamaz. İslâm’a göre
bir insan dil ile söylediğine davranışıyla aykırı düşemez. Yoksa en azından
münâfık olarak yaftalanır.
Kur’ân,
kişinin değerlendirmesini lafına bakarak değil kâlbine ve amel-eylemine bakar
yapar. Bu yüzden de şöyle der:
“Ey îman edenler!;
yapmayacağınız şeyi neden söylersiniz?. Yapmayacağınız şeyi söylemeniz, Allah
katında bir gazab (konusu olması) bakımından büyüdü (büyük bir suç teşkil
etti)” (Saff 2-3).
Buna göre, bir kişi, kavlî olarak yâni
dil ile Allah’ın hükümlerini yüceltip dursa ve meselâ; “Allah’ın hükümlerinden
daha üstün hüküm yoktur, Allah’ın hükümleri hâricindeki tüm beşerî hükümler
şeytandandır ve zulüm ortaya çıkarır, sâdece Allah’ın hükümleri insanı hem
Dünyâ’da hem de âhirette hakka-hakikate ve kurtuluşa ve mutluluğa ulaştırır”
demiş olsa ama sonra da gidip mecliste Allah’ın emir ve yasaklarına aykırı davranarak
sigara, içki, uyuşturucu, kumar, zinâ, fâiz, haram ve günahlarını serbest bırakacak
olan hüküm tasarısına onay verse ve imza atsa, o kişi söyledikleri ile değil de
işledikleriyle değerlendirileceği için buz gibi bir kâfir, müşrik ve hattâ
münâfık olmuş olur. Zâten kâfirlik ve müşriklik budur ve böyle olur. Bir yazıda
bu konuda şunlar söylenir:
“Hiç şüphesiz ki lîsân-ı hâl (kişinin ortaya
koyduğu davranışlar) İslâm’da lîsân-ı mekâlden (kişinin sözlerinden) daha
etkilidir. İslâm’da îtimât edilmeye en uygun olan şey, sözü onaylayan davranışlardır.
Davranışın destekleyip onaylamadığı sözlere iltifat edilmez. Hattâ îmanda bile
söz ve îtikâdı onaylayan sâlih amellerin olması kaçınılmazdır. Allah Hasan-ı
Basrî’ye rahmet etsin, ne de güzel söylemiştir: ‘Îman temenni ve süsleme ile
olacak bir şey değildir; aksine îman, davranışların kendisini doğruladığı
kâlpteki inançtır’. Söz ve amel çeliştiğinde îtibâra alınacak olan ‘amel’dir;
zîrâ amelin delâleti sözün delâletinden daha güçlüdür. ‘İşittik ve itaat ettik’
diyerek söz söyleyip amel edenle ‘işittik ve isyân ettik’ diyerek söz söyleyip
amel etmeyen arasında ne kadar da fark vardır (değil mi?).
Anlatıldığına göre bir avcı soğuk bir günde
üç-beş serçe yakalar. Sonra o serçeleri önüne koyarak bir-bir kesmeye başlar.
Henüz sırası gelmeyen kuşlar (yaşananları) izleyip seyretmektedir. Dondurucu
soğuğun ve şiddetli rüzgârın etkisiyle kesim yapan avcının gözünden yaşlar
gelmektedir. Kuşlardan ikisi, bir avcıya bir de onun akan gözyaşlarına
bakarlar. Birisi diğerine: ‘Şu zavallı avcıya bir baksana... Bizi kestiği için
nasıl da üzülüyor?. Bize olan şefkat ve merhâmeti nedeniyle nasıl da ağlıyor?’
der. Bunu duyan diğer serçe akıllı ve zekice der ki: Sen onun gözyaşlarına
değil; elinin yaptığına bak!”.
Bir
kişi hak olan bir şeyi dil ile inkâr ettiğinde nasıl ki günahkâr oluyorsa, o
günahı eliyle işlediğinde günahkâr ve hattâ kâfir olur. Tabi bir kişi dil ile
doğruladığı şeyi amel ile yerine getirmediğinde de günahkâr olur ki bunun
sürekli olması kişiyi küfre düşürür. Meselâ “namaz çok önemlidir, namaz olmazsa-olmazdır”
dediği hâlde hiç namaza yaklaşmayan biri günahkâr olmaktan kurtulamamaktan
başka, bu durumu sürdürmesi onu küfre düşürür ve kâfir yapar. Demek ki hakkı
savunmak yetmez, hakkı ikâme etmek de şarttır.
Kavlî
olarak söylemek de aslında bir eylemdir. Bir küfür söz kavlen söylendiğinde de küfürdür.
Fakat kavlen söylemediği hâlde amelen yapılan şeyler her ne kadar bir-çok insan
tarafından küfür olarak görülmüyorsa basbayağı küfürdür. Hattâ amelî küfür
tasdikli ve etkili olduğu için ağır bir küfür olur.
Amelî
küfrün küfür olarak görülmemesinin nedeni, İslâm’da yâni Kur’ân ve Sünnet’de
olmamasına rağmen bâzı mezhep ve târikatların; “îman ettim de kurtul”, “îman
ettim dedikten sonra, 100 amelin biri sevap diğerleri haram olsa bile îman
zarar görmez”, “amel îmânı etkilemez” gibi saçma-sapan sözlerdir.
İnsanların
sözleri, abdesti, namazı, orucu, haccı vs sizi aldatmasın. Onun ne olduğu
ameline göre belli olur. Daha da önemlisi, insanların namazı-niyazı ve sözleri
sizi aldatmasın, onun ne ve kim olduğu parayla olan ilişkisine göre belli olur.
En
doğrusunu sâdece Allah bilir.
Hârûn Görmüş
Temmuz
2024
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder