Ana’m

Bir cana en cânan Ana’dır,

Gönlü hep evlâdından yanadır,

Âşıktır evlâdına ona rânâ’dır,

Canım Ana’m, duâlarım sanadır.

Açılmış duâdadır hep ellerin,

Dolmuş da; ağlamak üzere gözlerin,

Başına bir tâc taksam, omzuna da pelerin,

Uçup gitse hüznün, karışsa sesine yellerin.

Koysam başımı her-zamanki gibi dizlerine,

Tutsam elini; baksam üstündeki yılların izlerine,

Kulak verip dinlesem de, dalıp gitsem sözlerine,

Bu şiiri okusam ağlayarak, bakarken gözlerine.

Oğlun: Hârûn Görmüş

21 Aralık 2005 Çarşamba

Saat 11:00

Aşk

Sordum kendime aşk nedir diye,

Dedi ki; karışır hep sevgi ile,

Peki bu yanış ve yakarış niye,

Dedi erir yanan demir bile.

Mecnun dâhi geçti Leyla’dan sonunda,

Dedi; “sen değilsin bendeki Leyla”,

Âşıkken her şey gider yolunda,

Zâten ne rüyâdır bu ne de hülya.

Tek-yönlüdür aşk, almaz verir boyuna,

Olmaz aşkta madde ve çıkar,

Dikkat et! rabbin nasıl muhabbet duyar kuluna,

Ne dalar bir-an, ne muhabbetten bıkar.

Hârûn Görmüş

12 Mayıs 2005

Aşk Şarabı

Bir kere içersen şarab-ı lâ yezel,

Toprak olsan da artık gelmez sana ecel,

Bir çirkinlik görmezsin baktığın her yer güzel,

Koy başını secdeye, çık mîrâca, yüceldikçe yücel.

Bir istemsiz zikir başlar, ardından tefekkür,

Boşalır gözden yaşlar, dudaktan da teşekkür,

Aşk yakar içini, kâlbinde bir tezekkür,

Dökülür ruhundan günahlar, kalanı da örter tesettür.

Hârûn Görmüş

2005

Ayşegül’üme

Bakınca derin mâvi gözlerine,

Dalıyorum, doluyorum, kendimden geçiyorum,

Duyunca büyülenirim sözlerine,

Ona ne güzel hayâller seçiyorum.

Kalınca gülümle bir-an baş-başa,

Babalık duygusunu bir yaşıyorum,

Görünce mâvi gözleri karışmış yaşa,

Yanıyor yüreğim, hüznümü aşıyorum.

“Baba gel” değince, karşı konulmaz sesiyle,

Titriyor içim, bir-anda taşıyorum,

İtip her şeyi elimin tersiyle,

Çarçabuk ona koşuyorum.

Adını ben koydum, ona AYŞEGÜL diyorum,

Ağlarsa ağlıyorum, gülerse gülüyorum,

Sefâsı ne hoş, herkes yaşasın diliyorum,

Canım AYŞEGÜL’üm seni çok seviyorum.

Baban: Hârûn Görmüş

7 Ekim 2003 Salı

Saat 22:30

Çıkmaz

Hava kapalı yine, rüzgâr kendini göstermiş,

Kul yine durgun, her-şeyden ümîdi kesmiş,

Baharın hayâlinde hep, çiçek açmış, kuşlar ötmüş,

Rûhu doygun, aklı dingin, kendinden geçmiş,

Bir çıkar-yol arar, varlık ve yokluk hakkında,

Kaderine küsmüş, çünkü hep dert var aklında,

İkisinin de farkında, ama bir-şeyler eksik,

Döner durur çâresiz, feleğin çarkında.

Hârûn Görmüş

29 Şubat 2004

Dost Özlemi

Öyle hasretim ki şu sıralar bir dosta,

İçim yanıyor, çok yalnızım yüreğim hasta,

Muhabbetin kokusu duyulmuyor, gönlüm yasta,

Yok mu Allah’ım bir Kur’ân ehli şu Dünyâ’daki nas’ta?

Gönder bir dost artık Mevlâ’m içim karardı,

Çok mutsuzum, yüzüm gülmüyor, benzim sarardı,

Olsaydı o dost, kul seni hep onunla anardı,

Sıkılsa biraz, daralsa gönlüm, hemen onu arardı.

Ana-baba, çoluk-çocuk, kardeş-akraba sevgisi ayrı,

Dost ile yaparsın sohbeti, mânâsal hayrı,

Biliyorsun Rabbim, kâlptendir sana bu yaptığım çağrı,

Nasip eyle Çalab’ım, şu sabırsız kuluna bir dostu gayrı.

Hârûn Görmüş

26 Nîsan 2006 Çarşamba

Saat 10.30

Figân-ı Üveysi

İnsanlar umarsız hep, tüm dertleri; lak, lak,

Oysa saatler durmadan çalışıyor; tik tak, tik tak,

Gece yatmaz, sabah kalkmaz, desen bile; kalk, kalk,

Güneş ne güzel doğuyor, uyan da bir; bak, bak.

Ördekler kazlar zikrederler Hakkı; vak, vak,

Beğenmediğin karga bile katılır onlara; gak, gak,

İnsan ise ağzında bir sakız, çiğner hep; cak, cak,

Oynar çıkıp ortaya, ya da alkışlar her şeyi; şak, şak.

Aldırma onlara Üveysi’m, tüm günahlarını; yak, yak.

Kararsın gök-yüzü, sen de bir şimşek ol da; çak, çak,

Aydınlansın âlem, nurla dolsun her yer; pak, pak,

Sabret ve kapa gözlerini, başlasın zikir; HAK, HAK.

Hârûn Görmüş

12 Eylül 2007 Çarşamba

Günah

Gönlüm eder her dâim bir ahh!,

Her yanım çirkef, her yanım günah,

Sarmış her yanı kin ve düşmanlık, bir de silah,

Bu kan ve gözyaşı içinde nasıl olur felah.

Bir-yan küfür içinde her sözleri inat,

Öbür-yan üretir hep bid’at üstüne bid’at,

Bırak da bu öfkeyi herkese bir gül at,

Bir zikir çek, hemen ardın da salât.

Ne kadar iğrenç şey şu Dünyâ,

Ne edep bırakıyor kulda, ne hâyâ,

Uykuda hep insanlar, gördükleri ise rüyâ,

En doğru ve haklı olan kendisidir güya.

Allah’ım, göster bana bir çıkar yol,

Silindi gözümün feri, kırıldı kanat ve kol,

Gör diyorsun, hakka giden yollar daha bol,

Ve diyorsun ki...”emr-olunduğun gibi dosdoğru ol”.

Hârûn Görmüş

04 Mayıs 2006 Cuma

Saat 10:30

Güney’e Hasret

Neden bu hasret, bilmem bu sevgi niye,

Alın dostlar, götürün beni bu yaz “Güney Köy”e,

Gezineyim yaylasında, seyredeyim âlemi dağlarından,

Varıp da “dolaya”, meyve toplayayım biraz dallarından.

Seyrederken seherde güneşin doğuşunu gözlerim dolar,

Yükselirken güneş, toplanır da “mallar” “eğreği” toza bular,

Gece olur, sessizliğin sesini dinlerim, bir tek köpekler havlar,

Yıldızlar da ne kadar net, bakarken her birine, dalarım da dalar.

Hârûn Görmüş

30 Kasım 2004

Saat 12:00

Hayâl

Bir hayâl kurdum bu-gün çay içerken oturduğum sandalyede,

Güzel ülkemin dört yanını gezerken aklımdaydı elbet âhiret de,

Öyle dalmışım ki hayâle, bir-an zannettim kendimi cennette,

Kurdurduğun hayâl bile rahmettir, olsak da sefâlette.

Hârûn Görmüş

06 Temmuz 2002

Her-şeyim

Ayşegül’üm her şeyim,

Ne güzeldir her şeyin,

Sensin benim tek kızım,

Sen olmazsan yalnızım.

Bir kez baba de bana,

Bir gülümse babana,

Ayşegül’üm sen bana,

Allah’ın bir lûtfusun.

Sensin benim Güneş’im,

Sensin benim yıldızım,

Aydan nurlu yüzünle,

Bana her an bak kızım.

Güller açsın yüzünde,

Işıl-ışıl gözünde,

Her-an yanımda olsan,

Baharımda güzümde.

Hârûn Görmüş

13 Ekim 2011 Çarşamba

(Bestelenmiştir)

Hz. Muhammed’sin Sen

Olmasan da bu çağda, sen her-an bizdesin,

Sen en güzel seste ve hep en güzel sözdesin,

Güller içinde en güzel, Hak katında gözdesin,

Sen Allah’ın Resûlü, Hz. Muhammed’sin sen.

Duyur mübârek sesini, herkes seni dinlesin,

Seni duyan ağlar mı, mazlum niye inlesin?

Vur bu çağa yumruğu, yer de gök de inlesin,

Sen Allah’ın Resûlü, Hz. Muhammed’sin sen.

Sen en yüksek şuurda ve en yüksek “tin”desin,

Üç ilâhi kitapta ve üç ilâhi dindesin,

Gönlün en aziz yerinde, kâlpte ve zihindesin,

Sen Allah’ın Resûlü, Hz. Muhammed’sin sen.

Sen Kur’ân’da, Tevrat’da, Zebur’da İncil’desin,

Bâzı yerde “şın” dasın, bâzı yerde “sin” desin,

Herkes tükenip bitmişken, sen ise hep zindesin,

Sen Allah’ın Resûlü, Hz. Muhammed’sin sen.

Sen isminle Dünyâ’da, Ay’da ve Güneş’tesin,

Bâzen minik bir goncada, çoğu-zaman güldesin,

Onlar-yüzler az kalır, sen yüz-binlerdesin,

Sen Allah’ın Resûlü, Hz. Muhammed’sin sen.

Peygamberin sorana, herkes Muhammed desin,

Âlemlere rahmetsin, Resûl olduğun kesin,

Mevlâ’m bütün Dünyâ’yı, ümmetinden eylesin,

Sen Allah’ın Resûlü, Hz. Muhammed’sin sen.

Hârûn Görmüş

27 Şubat 2007 Salı

Saat 18:00

İmbat Yeli

Esti yine imbat yeli, duydum kokusunu denizin taa “ikinci çeşme”den,

Daldım bir vâdinin derinliğine, bir yudum bile su içmeden,

Tutuştu hasretim, gel bir yol göreyim seni ekinleri biçmeden,

Gel de tâzelensin aşkımız, ilkbahar geçmeden.

Hârûn Görmüş

02 Hazîran 2002

Karamsar

Bir hâl gelir bana bâzen, o an olurum karamsar,

Baktığım her şey boştur ve anlamsız,

Bir muhabbet aç o zaman Allah’ım bana da, yaram sar,

O an her şey hoştur, tatlı ve gamsız.

Bu durgunluk bitsin bir-anda, başlasın sohbet,

Geçip kendimden dalayım derinlere, koyulaşsın muhabbet,

Bitmesin bu sohbet hiç, bir ömür sürsün, bir müebbet,

Aşk ile yanayım, dinmesin bu ateş, gitsin benimle ilelebet.

Hârûn Görmüş

26 Şubat 2007 Pazartesi

Saat 14:30

Ne Hayâl

Ben mi hayâl deyim, hayâl mi bende,

Ben hayâldeysem, gerçek nerde,

Ben hayâlsem hayâlsin sen de,

Sen gerçeksen gerçeğim ben de.

Sen bendesin ben sende,

Öyleyse hayâl ve gerçek neyde,

Derler ki; gördüğün hayâl gerçek sende,

Şu gerçeği bir görebilsem ben de.

Hayâl derler, gerçek derler,

Ne hayâlde ne gerçekteler,

Dünyâ fâni, âhret baki,

Hayâl ve gerçek mi var sanki.

Hârûn Görmüş

06 Şubat 2005

Saat 11:00

Olsam

Bir bencillik ki, almış başını gidiyor,

“Kardeş.. nedir bu yaptığın” diye sorsam,

Dinlemiyor da, dînine ecdâdına küfrediyor,

Duyururdum sesimi belki CEBRÂİL olsam.

Ey bozulup yozlaşmış insan, ömrün geçiyor,

Bir ilâhi güçle bunlara siper dursam,

Üzülme boşuna, herkes ektiğini biçiyor,

Güneşli günler sunardım MİKÂİL olsam.

Dalda bir kuş ötüyor, kırda ceylan sekiyor,

Kendimi böyle bir yerde bulsam,

Bu ne dehşet! Zâlim mazlumu eziyor,

Durmazdım bir-an, üflerdim sûra İSRÂFİL olsam.

İnsan isyanda, ALLAH’ıma zâlim diyor,

Bir sınav bu, dayanmalıyım kulsam,

Tükendi sabrım, feryâdım arşa değiyor,

Alırdım canları bir-anda AZRÂİL olsam.

Hârûn Görmüş

15 Aralık 2005 Perşembe

Saat 18:30

O’nu Düşünmenin Zamânı