Peygamberler Neden Hep Orta-Doğudan Çıkmıştır?

“Gerçek şu ki, Allah, Âdem’i, Nûh’u, İbrâhim âilesini ve İmran âilesini âlemler üzerine seçti; Onlar birbirlerinden (türeme) bir zürriyettir. Allah işitendir, bilendir” (Âl-i İmran 33-34).

 

Günümüzde insan nüfûsunun fazlalaştığı ve insanların Dünyâ’nın her köşesine kadar yayıldığı bir zamanda çok sorulan sorulardan biri de, “peygamberler neden hep orta-doğudan çıkmıştır?” sorusudur. Bu soruya verilen uzun-uzun cevaplar hiç iknâ edici ve açıklayıcı olmadığı için soru tekrar-tekrar sorulup durmaktadır. Çünkü bu soruya cevap verirken dayanak yapılan paradigma modern-bilim, jeoloji, evrimsel biyoloji, arkeoloji, paleontoloji, modern resmî târih, masa-başı teoriler ve modernite zihniyetidir. Bu yüzden verilen cevaplar hep, bu saydıklarımıza aykırı düşmeyecek şekilde olan cevaplardır.

 

Bu-bağlamda bu soruya verilen cevaplar, farklı ve alternatif bir düşünceye zinhar meydan vermeyen modern-bilim, düşünce ve inanışların kabûl ettiği; 13.8 milyar yıllık bir “kâinat yaşı”, 5 milyar yıllık “Dünyâ yaşı” ve 2 milyon yıllık “insanlık yaşı”na göre verilmektedir. Böyle olunca da insanlar doğal olarak; “bu kadar yıl geçmiş, bu kadar insan yaşamış, sâdece 30-40 tâne mi peygamber gönderilmiş insanlara?. Peki Amerika’ya, Antarktika’ya, Avustralya’ya, Sibirya’ya, Fîzan’a, çöllerde, ormanlarda, adalarda ve ücrâ bölgelerde yaşayanlara peygamber gelmedi mi?. Her topluma bir peygamber gönderilmedi mi?. Eğer gönderildiyse o-hâlde insanlara binlerce peygamber gönderilmesi gerekirdi. Bu peygamberlerden niçin bahsedilememiştir de hep orta-doğu peygamberlerinden bahsedilmiştir?” diye soruyorlar. Tabi bu-arada gönderilen peygamberlerin sayısı da merâk edildiği ve yüksek bir rakam beklendiği için rivâyetlerde 124.000 ve 224.000 bin gibi rakamlar kullanılmaktadır.

 

Müslümanlar da: “Andolsun, biz her ümmete: ‘Allah’a kulluk edin ve tâğuttan kaçının’ (diye tebliğ etmesi için) bir elçi gönderdik. Böylelikle, onlardan kimine Allah hidâyet verdi, kiminin üzerine sapıklık hak oldu. Artık, yeryüzünde dolaşın da yalanlayanların uğradıkları sonucu görün” (Nâhl 36) âyetine dayanarak insanlık-târihi boyunca 124.000 peygamber gönderildiğini söyleyen hadisler rivâyet etmişlerdir. (bk. Müsned 5/265-266; İbn Hibbân, 2/77).

 

Müslümanlar da dâhil insanlar, “her topluma peygamber gönderildiğine göre, ancak bu sayıda peygamber gönderilmiş olması gerekir” gibi bir düşünceyle ve şu âyete de dayanarak 124.000 peygamber sayısını kabûl etmeye meyillidirler: “Şüphesiz biz seni, hak ile bir müjdeci ve bir uyarıcı olarak gönderdik. Hiç-bir ümmet yoktur ki, içinde bir uyarıcı gelip-geçmiş olmasın” (Fâtır 24). Fakat burada kullanılan “uyarıcı”nın resûl yada nebî kelimesiyle değil de “nezir” kelimesiyle ifâde edildiğini hatırlatalım. Nezir yâni “uyarıcılar” her zaman olabilir. Hattâ Allah nezirliği tüm mü’minlere emretmiştir.

 

Tabi her yerleşim yerine ille de ayrı bir peygamberin yada bir uyarıcının gönderilmesine de gerek yoktur. Allah Mekke’ye ayrı Medîne’ye ayrı bir peygamber göndermemiştir ki!. Bir peygamber göndermek ve bir-çok yeri vahiyden haberdâr etmekle işin gereği yapılmış olur:

 

“Eğer dilemiş olsaydık, her kasabaya bir uyarıcı gönderirdik” (Furkân 51).

 

Şu da var ki; “Andolsun, biz her ümmete: ‘Allah’a kulluk edin ve tâğuttan kaçının’ (diye tebliğ etmesi için) bir elçi gönderdik…” (Nâhl 36) âyetinde peygamber gönderilen toplum için “ümmet” kelimesi kullanılırken; “Eğer dilemiş olsaydık, her kasabaya bir uyarıcı gönderirdik” (Furkân 51) âyetinde ise peygamber gönderilmesi söz-konusu edilen yer ve toplum için “karye” kelimesi kullanılıyor. Bundan da zımnen; “sâdece ümmet olmuş yâni büyük devletlerin, toplumların, imparatorlukların vs. kent-merkezlerine peygamber gönderildiği, küçük kasaba ve yerleşim yerlerine ve de küçük topluluklara peygamber gönderilmediği, çünkü buna gerek olmadığı, zîrâ onların zâten peygamber gönderilen merkezlere bağlı olduğu” anlamı çıkar. Demek ki büyük kent-merkezlerine peygamber göndermek, “her topluma peygamber göndermek” demektir.  

 

Kur’ân’da ismi geçen 25 tâne peygamber vardır. Bir de ismi Kur’ân’da geçtiği hâlde peygamber olup-olmadığı tartışmalı olan Üzeyir, Lokman ve Zülkarneyn isminde üç kişi vardır. Kur’ân’da: “Andolsun, biz senden önce elçiler gönderdik; onlardan kimini sana aktarıp-anlattık ve kimini anlatmadık….” (Mü’minûn 78) denir. Kur’ân, Peygamberimiz’e, “sana anlatmadık yâni gönderdiğimiz diğer peygamberlerin isimlerini ve hayat-hikâyelerini Kur’ân’da vermedik” diyor. Bu peygamberlerden İşaya, Yeremya, Hezekiel ve Daniel gibi bâzılarının isimleri Kitab-ı Mukaddes’te verilmiştir. Tabi Kitab-ı Mukaddes’te isimleri verilen kişilerin içinde peygamber olup-olmadığı kesin olmayanlar da vardır. Tüm bunlardan başka, isimleri hiç-bir yerde anlatılmayan ve hayat-hikâyelerinden bahsedilmeyen peygamberler de vardır.

 

Bâzen iki-üç peygamber birden gelmiş ve değişik bölgelere gönderilmişlerdir. Hz. İbrâhim ve Hz. Lût as.’da olduğu gibi. Yinen bâzen de Hz. Mûsâ ve Hz. Hârûn as.’da olduğu gibi, birbirlerine yardımcı olmak için iki yada üç peygamber bir-arada gönderilmiştir.

 

124.000 yada 224.000 bin peygamber gönderilmiş olması hem pratik olarak mümkün değildir hem de bu İslâm’ın ilkelerine terstir. Üstelik Allah’a, vahye ve gönderilmiş olan isimlerini bildiğimiz peygamberlere de bir hakârettir. Çünkü eğer 124.000 yada 224.000 peygamber gönderilmiş olsaydı o zaman şöyle bir çelişki açığa çıkardı ve şöyle sözler edilirdi: “Demek ki peygamber göndermek işe yaramamış ve değişen bir şey olmadığı için Allah zırt-pırt peygamber göndermiştir. Üstelik, gönderilen peygamberlere indirilen vahiyler de etkili ve dönüştürücü sözler olmadığı için insanları etkilememiş olduğu için insanlar kendi bildiklerini yapmaya devâm etmiştir. Allah göndermiş, insanlar inkâr etmiş, Allah göndermiş, insanlar inkâr etmiş, böylece kısır bir döngü ortaya çıkmış ve iş inada binmiş”. Oysa hem Allah’ın sözleri insanların tâ yüreklerine têsir ederek onları değiştirecek ve yüzlerce yıl boyunca insanları yönlendirecek etkiye sâhiptir, hem de gönderilen peygamberlerin vahye göre olan yaşamları insanları etkilemiş ve vahiy-merkezli olarak yönlendirmiştir. Hattâ gönderilen peygamberlerden bir kısmı Allah’ın sözünü çok geniş coğrafyalara ve insanlara yaymış ve ulaştırmış ve de İslâm’ı bir hayat-düsturu olarak hayâta hâkim kılmışlardır. Bu nedenle de o kadar çok sayıda peygamberin gönderilmiş olmasına hem gerek kalmamış hem de fırsat olmamıştır. Zîrâ peygamberlerin çağrılarının etkisi hep güçlü olmuştur.

 

Peygamberimiz “son peygamber”dir ve o’ndan sonra peygamber gelmeyecektir ve gelmemiştir de. Peygamberimiz’den bu-yana 1.400 yıl geçmiştir. Hz. Îsâ’dan bu-yana ise 2.000 yıl geçmiştir ve bu ikisinden başka bir peygamber de gelmemiştir. Belki Mani’den bahsedilebilir ama o peygamber değil, bir sentezcidir. Zâten her din ve yol getiren kişi peygamber değildir. Tek hak din İslâm’dır ve sâdece İslâm’ın elçileri peygamberdirler (resûl-nebî). Bâtıl dinlerin ve yolların kurucuları peygamber değildir.

 

Evet; son 2.000 yılda sâdece 2 peygamber gelmiştir.Peki insanlık kaç yıldan bêri vardır ki?. Seküler-Allahsız modern-bilime göre bile Homo Sapiensler yâni -sözde- modern insanlar, yalnızca 200 bin yıl önce ortaya çıkmışlardır ki, onların o ilkel  durumları göz-önüne alındığında, “kendi aralarından bir peygamberin seçilip gönderilmesi” diye bir durum mümkün değildi. Peygamberler insanlara, çiftçilik ve hayvancılık ile birlikte gelmeye başlamıştır, ki Hâbil-Kâbil meselesi de bunu gösterir.

 

“Yoksa onlar: ‘Bunu uydurdu’ mu diyorlar?. Hayır; o, Rabbinden olan bir haktır; senden önce kendilerine bir uyarıcı gelmemiş bir kavmi uyarman için (onu sana indirdik). Umulur ki hidâyet bulurlar” (Secde 3).

 

Peygamberim, Mekke, Medîne, Taif ve civârına Hz. İsmâil’den sonra gönderilmiş ilk peygamberdir. Eğer târih boyunca insanlara 124.000 hattâ 224.000 peygamber gönderilmiş olsaydı, her bölgeye iki hatta 3-4 peygamber gönderilmiş olması gerekirdi. Çünkü peygamberler kent-merkezlerine gönderilirler ve 1.500 yıl önce Dünyâ’da o kadar kent-merkezi yoktu. Peygamberimiz’den önce 124.000 peygamberin gelmesi demek, insanlığın üzerinden on-binlerce hattâ yüz-binlerce yılın geçmiş olması demektir. Fakat o kadar yıllık bir geçmiş olsaydı “insanlık için kurulan ilk ev”in de olduğu Mekke’ye onlarca sayıda peygamberin gelmiş olması gerekirdi. Ama gelmemiştir, çünkü hem Mekke’ye ilk yerleşen insanlar yaklaşık 3.800 yıl önce Hz. Hacer ve Hz. İsmâil’dir, hem de zâten insanlık o kadar yaşlı değildir ve insanlığın ortaya çıkışı daha yenidir.

Allahsız modern-bilime göre Dünyâ üzerinde insana benzer ilk canlılar  ilk olarak 200.000 yıl kadar önce ortaya çıkmıştır. Fakat arkeolojiye göre, âlet yapımı, sanatsal objeler, mağara resimleri, ilkel teknoloji ve kültürlerin yâni “insansı davranışlar” gösteren insanların 50.000-65.000 yıl önce evrimleşmiştir. Zâten modern-bilime göre ilkel olan bu insanlar yaklaşık 70.000-100.000 önce Afrika’yı terk etmeye başlamışlardır. 70.000 ilâ 100.000 yıl önce, Homo Sapiens türü, Afrika kıtasından göç ederek Avrupa ve Asya’ya yerleşmeye başlamıştır. 35.000 ilâ 65.000 yıl önce de teknelerle Avustralya kıtasına varmışlar.

 

Yâni Allahsız modern-bilime göre bile insanlar Dünyâ’ya, “daha dün” denebilecek bir zaman önce yayılmaya başladılar. O-hâlde Dünyâ’nın ücrâ bölgelerine, “olmayan insanlar” için bir peygamberin gönderilmediği sonucu ortaya çıkıyor.

 

“Peygamberler hep medeniyet, uygarlık ve kent-merkezlerine gönderilmişlerdir. Uygarlıklar ise hep ılıman bölgelerde ortaya çıkar, bu nedenle soğuk bölgelere peygamber gönderilmez” denir. Buna göre, Dünyâ’nın çok soğuk olan bölgelerini hesaptan düşmek gerekir.

 

M.Ö. 3.000’lerde daha ortada Avrupa bile yoktu. Bu târihte Rusya’nın güneyinden Avrupa’ya doğru Ari göçü olmuştur. Hint-Avrupa denen şeydir bu. O-hâlde 5.000 yıl önce o taraflara peygamber gönderilmesi diye bir şey olmamıştır.   

 

Allahsız modern-bilime göre bile peygamber gönderilmeye başlaması bile 10.000 yıllık bir zaman içinde olmuştur. Bu kadar kısa bir süre içinde 124.000 hattâ 224.000 gibi çok abartılı ve hattâ uçuk sayıda peygamber gönderilmesi akla, mantığa ve sağduyuya aykırıdır.

 

Şu haritalar, insanların Dünyâ’ya yayılış yollarını ve zamanlarını gösterir:

 

 

 

 

Çanak-çömleksiz Neolitik Dönem’in başlıca arkeolojik alanlarını gösteren Güney-batı Asya haritası. Yıl: MÖ 7500. Yerleşkelerin çoğunluğu, OrtaDoğu’daki Bereketli Hilâl olarak anılan Mezopotamya bölgesinde kurulmuştur.

 

Eski-çağ denilen ve M.Ö. 3.200’den M.S. 800’e kadar uzanan bir târih verilir ki bu târihte, târihî mekân bakımından insanların bulunduğu yerler; doğu’da Hindistan’daki İndus Vâdisi’nden, batı’da İspanya ve Britanya’ya, kuzeyde Ren ve Tuna Nehirleri’nden güneyde Büyük Sahra’ya kadar uzanan saha olmuştur. Yâni yaklaşık 3.000 yıl önce Dünyâ’nın her yeri tıka-basa insanla dolu değildi ve insanların her yana dağılması daha çok yenidir.

 

Evrensel Dünyâ Devleti fikri, eski-çağ târihinde dâimâ etkili olmuştur. Örneğin Büyük İskender ve Sezar, böyle bir dünyâ-devleti kurmaya çalışmışlar ve bunda da kısmen başarılı olmuşlardır. Özellikle Helenistik çağda (MÖ. 330-30) Roma İmparatorluğu, denilebilir ki, eski-çağ dünyâsının coğrâfî hudutlarına egemen olmuş gibi görünür. Fakat Romalılar Îran’a kadar gelebilmişler, daha doğuya Hindistan Vâdisi’ne geçememişlerdir. Makedonya kralı Büyük İskender ise 13 yıl süren kısa saltanatına (MÖ. 336-323) rağmen, Hindistan’a kadar uzanmış, fakat o da batı’yı (İspanya, İtalya vs.) ele geçirememiştir. İskender Orta ve Batı Avrupa topraklarını da imparatorluğuna dâhil edebilseydi, o zaman da tüm Dünyâ’ya egemen olmuş olacaktı. Çünkü 2.500-3.000 yıl önce Dünyâ zâten o kadardı. En eski imparatorluk olan Akadlar 3.000 yıl, ilk medeniyetler olan Îran ve Hint medeniyetleri ise 3.000-4.000 yıl kadar geriye gidebilmektedir.  

En Eski Yerleşim Yerleri

Evet peygamberlik ortalama 10.000 yıldır vardır ve zâten Hz. Âdem ve Havvâ ilk insan ve Hz. Âdem ilk peygamberdir. Onlardan önce insan diye bir varlık yoktur ve hattâ “insandan öncesi” yada “insandan çok önce”si diye bir zaman da yoktur. O-hâlde 124.000 hattâ 224.000 peygamber kime ve ne zaman gönderilmiştir?. Böyle abartılı bir sayı nerden çıkmıştır ve Peygamberimiz’in hadisi diye geçen söz gerçekten Peygamberimiz’e mi âittir?. Peki Kur’ân’da olmadığına göre Peygamberimiz bu bilgiyi nereden almıştır?. “Şu hadisteki bilgiyi Peygamberimiz nereden bilmektedir ve bu bilgiyi nereden yada kimden almıştır?” diye soruyoruz:

 

“Bir rivâyete göre insanlık-târihi sürecinde gönderilen peygamberlerin sayısı 124 bin, diğer rivâyete göre de 224 bin kadardır” (Ahmed b. Hanbel, el-Musned 5/265-266; İbn Hibbân, es-Sahîh, 2/77). 

 

“Avf bin Mâlik’in bildirdiğine göre Ebû Zer, Resûlullah’ın yanına oturdu. ‘Ya Resûlullah; Peygamberlerin ilki hangisiydi’ dedim, ‘Âdem’ buyurdu. ‘Nebî miydi o?’ diye sordum. ‘Evet, Allah’ın hitâbına muhâtab olan bir nebîdir’ buyurdu. ‘Ey Allah'ın Resûlü, peygamberlerin sayısı kaçtır?’ diye sordum, ‘124 bin’ buyurdu. ‘Bunların kaçı resûldür?’ diye sordum, ‘315’i’ buyurdu” (İshâk) Bûsîrî demiştir ki: “Bunu İshâk, İbn Ebî Şeybe ve Sahih’inde İbn Hibbân rivâyet etmiştir. Nitekim “İlim” kitabında geçmişti”. (III, 41) 3023, 3314, 3428 no’lu hadisler.

 

İnsanların “bir-çok peygamber gönderilmiş olması gerekir” diye düşünmeleri, 2 milyon yıldır insanların vâr olduğu ve yaşadığı ve de bu insanların 1 milyon yıl önce tüm Dünyâ’ya yayılmış olduğu yanlış düşüncesinden ve inancından kaynaklanır. Oysa insanlık ve peygamberlik Hz. Âdem ile başlar ve Hz. Âdem de yaklaşık 10.000 yıl önce yaratılmış ve yaşamıştır. Hz. Âdem’in ilk ortaya çıktığı ve yaşadığı yer ise, “insanların kurduğu ilk ev”in olduğu Mekke ve çevresidir. Kur’ân’da bu şöyle geçer:

 

“Gerçek şu ki, insanlar için ilk kurulan ev, Bekke’de, o, kutlu ve bütün insanlar (âlemler) için hidâyet olan ev (Kâbe) dir” (Âl-i İmran 96).

 

Kur’ân’da Mekke değil de Bekke denmesinin, Mekke ve çevresinin bulunduğu yerin, Bekke Vadisi içinde olmasından dolayı olduğu söylenir. İşte ilk peygamber ve ilk insanlar olan Hz. Âdem ve eşi Havva 10.000 yıl kadar önce burada ortaya çıkmış ve yavaş-yavaş Arap-yarımadası, Mısır civârı, Filistin, Sûriye, Irak, Îran, Güneydoğu Anadolu ve periferisine yâni civârına yayılmaya başlamıştır. O zamanlar elbette Amerika, Avustralya, Antarktika, Yeni Zelanda, Filipinler, Japonya, İzlanda, Grönland, Alaska, çöller, adalar, ormanlar, buz tutmuş olan bölgeler ve uzak bölgeler, dolayısıyla Dünyâ’nın yarsından fazlası boştu ve oralarda hiç insan yaşamıyordu, ki Dünyâ 2-3 bin yıl öncesine kadar bile bu durumdaydı. Belki de sâdece, ana-karadan oralara doğru gitmiş ve yanlarında dinlerini ve inançlarını da götüren çok az sayıda insan olmuştur. Zâten baktığınızda Amerikâ’ya bile daha en fazla 2 bin yıl önce gidilmeye başlandığı ve işgalcilerin ise daha 500 yıl önce oraları işgâl edip de insan kalabalıklarının oralarda yayıldığını görürsünüz ki bu Avustralya, Kanada, Alaska, İzlanda gibi yerler için de geçerlidir. Buralar “peygamberliğin son bulmasından sonra” daha yeni sayılacak bir zaman önce insanlarla dolmaya başlamıştır. Bu nedenle de daha önceden insanların bulunmadığı bu yerlere peygamberlerin gönderilmesi söz-konusu olamazdı. Demek ki Dünyâ’nın üçte-ikisi boş olduğu için oralara peygamber göndermek diye bir şey söz-konusu değildi.

 

Dünyâ’nın uzak köşelerinde yaşayan insanların inançları içinde Nûh Tûfânı başta olmak üzere bizim de bildiğimiz olaylardan bahsedilmesi, o insanların orta-doğu ve çevresinden Dünyâ’ya yayılırken dîni inanışlarını, dînî hikâyeleri ve bilgilerini de yanlarında götürmelerinden dolayıdır.

 

Hz. Âdem’den son peygamber Hz. Muhammed’e kadar tüm peygamberlerin üzerinde olduğu din, yâni “sâdece Allah’a olan teslîmiyet”i ifâde eden vahiy-dîni İslâm’dır ki, bu Kur’ân’da şöyle ifâde edilir: “Hiç şüphesiz din, Allah katında İslâm’dır” (Âl-i İmran 19).

 

Diğer toplumlarda görülen ve peygamber olarak kabûl edilenler ise, peygamber değil düşünür, bilge ve filozoflardır. Bâzıları Sokrates’i ve Platon’u da peygamber olarak görürler. Oysa Platon, Timaios’ta, Allah hakkında konuştuktan sonra: “Burada konuştuklarımızı aslâ ve aslâ yaymayın, halk işitmesin” der. Buradan şu anlaşılır. Platon kendini peygamber olarak kabûl etmiyor, görmüyor, ona böyle bir buyruk gelmemiş. Çünkü konuşulanların gizli kalmasını istiyor. Oysa peygamberler kendilerine gelen vahyi halka duyurmakla sorumludurlar. Sokrates de aynı-şekilde, kendisinden hiç-bir şekilde kutsal bir kişi olarak bahsetmiyor. Çünkü bunlar mâneviyatı da gündeme getiren ve belki de tek-tanrıcı filozoflardır. Gautama Siddhartha, Konfüçyüs yada Lao Tzu da peygamber değil, bilgedir. Bu bilgelikler sonradan dÎne dönüşmüştür, din hâline gelmiştir ve bu kişiler Tanrı olarak kabûl edilmiştir. Gautama Siddhartha’nın Tanrısı yoktu, Tanrı’dan bahsetmezti ama zamanla kendisi Tanrı mesâbesine çıkarılmıştır.

 

Bunlar belki de, peygamberler tarafından kendilerine ulaşan ve haberdar oldukları İslâm’ı, yaptıkları felsefe ve farklı yaşayış tarzları ile bozup değiştirmişlerdir. Uzak-doğu dinleri denilen Brahmanizm, Budizm, Konfüçyanizm, Taoizm, Şintoizm gibi öğretiler buna örnek verilebilir. Bunlar belki de ve büyük ihtimâlle Hz. İbrâhim’în öğrettiği İslâm’ın bozulmuş şekilleridir. Avrupa, Amerika, Asya ve Afrika’da ortaya çıkan dinler, İslâm’ın zamanla bozulmuş, tahrif ve tahrip edilerek bambaşka hâle getirilmiş şekilleridir. Orta-doğudan ve dolayısı ile vahiyden ve peygamber örnekliklerinden uzaklaştıkça zamanla dillerin değişmesi gibi dinler de değişmiş yâni değiştirilmiştir. Yoksa oralara yeni peygamberler gönderilmiş de onlara şu-an üzerinde oldukları İslâm’a aykırı olan sapkın inançları falan öğretmiş değildirler. Onların ataları orta-doğudan Dünyâ’ya ilk yayılmaya başladıklarında İslâm Dîni’ne mensuptular. Orta-doğudan ayrılıp gittikleri yerlerde ilk-başta, atalarına gönderilmiş olan peygamberlerin öğrettiği vahye göre yaşıyor ve peygamberlerin sünnetlerini tâkip ediyorlardı.Bu konuda bir yazıda şunlar söylenir:

 

“Mitler, dînî geleneklerin şekil değiştirmiş hâlidirler. Dinler-târihçilerinin dînin varlığını ilk-insanın yaşadığı döneme kadar geriye götürmeleri, dinlerin mitlerden önce vâr olduğunu ve mitler de dâhil olmak üzere bir-çok kültürel yapıya etkide bulunduğunu göstermektedir. Bu nedenle mitlerin dinlerin kalıntıarını taşıdığı, başka bir ifâdeyle, tevhid inancının bozulması netîcesinde çeşitli tanrıların ve inançların meydana gelmesi ve böyle bir yapının mitlere yansıması olduğunu ifâde etmek mümkündür. Kur’ân-ı Kerîm’deki bâzı anlatımların Kur’ân öncesi vâr olan çeşitli mitlerle paralellik sergilemesi hâlinde bile, Kur’ân’In mitolojki unsurlar içerdiğini iddiâ etmek mümükn olmayacaktır. Zîrâ ilâhî dinlerin köken olarak bir olması nedeniyle, bu mitolojik unsurların önceki ilâhî dinlerden alınmış olduğunu ifâde etmek mümkündür”.      

 

Şu söz zırvalıktan başka bir şey değildir; “tek-tanrılı dinler başladığında…”. Hayır!; Hz. Âdem’den bêri din İslâm’dır ve İslâm tek-tanrılı olan “tek din”dir. İnsanlar İslâm’ı zamanla bozmuşlar ve şirke, küfre ve zulme düşmüşlerdir. Olan şey budur.

 

Peygamberlik insanlıkla yaşıttır ve bu yaklaşık olarak 10.000 bin yıllık bir süredir. Bu süre içinde isimleri verilen-verilmeyen yaklaşık 50 civârında peygamber gönderilmiştir ve bunların hepsi de insanlığın çıkış ve Dünyâ’ya yayılış yeri olan orta-doğudur. Tüm peygamberlerin orta-doğudan çıkmış olmasının nedeni budur. Tüm peygamberler orta-doğudan çıkmıştır, çünkü zâten insanlık yaklaşık 10.000 yaşındadır ve insanların ve peygamberlerin ilk çıkış-yerleri orta-doğu olduğu gibi tüm Dünyâ’ya dağıldıkları yer de orta-doğudur. Dünyâ’ya kitlesel hâlde yayılmaları ise zâten neredeyse peygamberlik kurumunun sona ermesinden sonra olmuştur. Din yâni İslâm da tüm Dünyâ’ya (bozulmamış yada insanlar tarafından biraz bozulan şekliyle) orta-doğudan yayılmıştır. İslâm, insanların gittikleri yerlerde zamanla, peygamberlerin öğrettiğinden başka bir hâle getirilmiştir.

 

Peygamberimiz Hz. Muhammed’ten sonra başka bir peygamber gelmeyişinin ve gelmeyecek olmasının nedeni ise, Hz. Âdem’den bêri gönderilmiş olan peygamberlere indirilmiş olan vahiylerin özünün ve özetinin Kur’ân’da derlenip toplanmış olması, üstelik de Kur’ân’ın kıyâmete kadar hiç değişmeden kalacak bir Kitap olmasından dolayıdır. Allah ne dediyse, ne emrettiyse, neyi yasakladıysa, nasıl bir Dünyâ ve yaşam istiyorsa, hem tüm peygamberlere indirdiği vahiylerin “Kur’ân kıssaları” şeklinde Kur’ân’da toplanmış olması hem de Peygamberimiz’in vahyi en ideâl bir şekilde “güzel örneklik” (Ahzâb 21) denilen vahiy-merkezli yaşamıyla yâni Sünnet ile ortaya koymuş olması yeni bir peygambere ve vahye ihtiyaç bırakmamıştır. Zâten tüm peygamberlere indirilen vahiylerin özü ve özeti olan Kur’ân’ın hacmi de, gönderilmiş olan peygamber sayısının mâkûl bir rakam olan 50 civârında olduğunu kanıtlar. Yoksa eğer 124 bin yada 224 bin peygamber gönderilmiş olsaydı, Kur’ân, onlara indirilen vahiylerin özeti için çok hacimsiz bir kitap olurdu. Dolayısı ile insanlık târihi olan 10.000 yıllık bir zaman için yaklaşık 50 tâne peygamber gönderilmiştir ve bu “her 200 yıl için 1 peygamber” demektir ki, mâkûl bir rakamdır. Tabi “uyarıcı” yâni “nezir” anlamında “peygamber olmayan” insanlar ise her zaman bulunmuştur.

 

Orta-doğunun yâni Güneydoğu Anadolu Bölgesi, Mısır, Sûriye, Îrak, Arabistan, Yemen, Îran, Afganistan, yâni şöyle bir genellersek; Akdeniz havzası, Arap-yarımadası ve Mezopotamya çevresinin (ön-asya), medeniyetlerin beşiği olmasının nedeni de budur. İlk devlet, medeniyet ve kültürler de bu bölgede ortaya çıkmıştır (Akad-Sümer-Bâbil-Asur). Cengiz Tomar şöyle der:

 

“Dünyâ-târihine baktığımızda Mezopotamya (Îrak), Eski Mısır, Münbit Hilâl (Fertile Crescent, el-Cezire, Kuzey Sûriye ve Filistin) ve Anadolu medeniyetleri ile Sümer, Akad, Asur, Bâbil, Hitit, Grek, Urartu, Elam, Ebla, Ugarit, Aram ve Fenike gibi hemen-hemen aklımıza gelen ilk medeniyetlerin tümü bu bölgede ortaya çıktı. Diğer bir ifâdeyle insanoğlunun kadim târihinin kodları ve Eski Dünyâ’nın alt-yapısı bu bölgede oluştu. Yeni Asur, Ahameniş, Makedonya, Bizans, Sasaniler, Abbâsiler, Selçuklular ve Osmanlılar gibi büyük imparatorluklar da hep bu bölgede teşekkül etti. Üç büyük semâvi din Mûsevilik, Hristiyanlık ve İslâm yine bu bölgede doğdu ve gelişti”.

 

Bu bölgede gelişen devlet-medeniyet anlayışı, İslâm ve peygamberler hep o bölgeden çıkmış olduğundan dolayı, -her ne kadar tahrif edilerek bozulmuş da olsa- ilâhi yanları da olan bir bilgiye-şuura-eyleyişe-işleyişe sâhiptir. Bu durum zamanla o bölgenin karakteri hâline gelmiştir. Tâbir-i câizse din, ilim-kültür ve medeniyet o bölgenin taşına-toprağına işlemiş ve sinmiştir. Medeniyet rûhu o bölgelerde içkin olarak sürekli bulunur. Zâten gönderilen peygamberler, tahrif edilerek bozulan ilim ve kültürü sürekli vahiy-merkezli olarak güncelleştirmiş ve düzeltmişlerdir. Bu nedenle de o özellikleri barındıran bölgede peygamberlerin ve bilge kişilerin çıkması son derece doğal ve normâldir. “Peygamberlerin neden hep o bölgeden ve periferiden çıktığı”nın ana-nedeni budur. O bölge “peygamber çıkarma potansiyeli”ne sâhiptir. Çünkü o bölgenin insanı, İslâm-merkezli ilim-kültür-devlet ve medeniyetine âşinâdır. Bu âşinâlık, o medeniyeti yeniden çıkarma duygusunu ve arzusunu berâberinde taşıdığından, Allah’ın, o şuura-arzuya sâhip olan insanlar içinden en ahlâklısını-merhâmetlisini-dürüstünü ve temizini peygamber olarak seçmesi doğal ve normâldir.

 

“Peygamberler neden hep orta-doğudan çıkmıştır?” sorusuna verilen modernite-merkezli cevapların hiç-birinin iknâ edici ve açıklayıcı olmamasının nedeni, kâinâtın, Dünyâ’nın ve nihâyet insanların ortaya çıkma yaşlarının hiç-bir hakîkate dayanmayan çok uçuk ve abartılı olan uzun yaşlarıdır. Bu nedenle bu soruya bir türlü tatmin edici bir cevap alınamadığı gibi, verilen bu moderne ayarlı ve moderne göre olan cevaplar insanları İslâm ve din hakkında şüpheye de düşürmektedir. Oysa cevap çok kolay ve açıktır. “Peygamberler neden hep orta-doğudan çıkmıştır?” sorusunun cevâbı: “Çünkü insanlık zâten daha gençtir ve ortalama 10.000 yaşındadır. Bu kadar bir zamanda ancak, bize bahsedilen kadar sayıda peygamber gönderilmiştir ve zâten ancak bu kadar sayıda çıkabilirdi. İnsanlık üzerinden daha henüz yaklaşık 10.000 yıllık bir süre geçtiği için, insanların orta-doğudan Dünyâ’ya yayılmaları da daha yenidir”.

 

Evet; öyle lafı dolandırıp da uzun-uzun açıklamalar yapılmasına rağmen iknâ edici bir cevap verilemeyen sorunun net ve kısa cevâbı şudur: “Peygamberler hep orta-doğudan çıkmıştır, çünkü insanların hayâta ilk çıkış-yeri yaklaşık 10.000 yıl önce orta-doğu olduğu gibi, tüm Dünyâ’ya yayılmaları da yenidir ve daha bir-kaç bin yıl önce Dünyâ’ya yayılmaya başladıkları yer de orta-doğu ve çevresidir”. Cevap bu kadar basittir. Gerisi boş laftır.

 

Fakat elbette..

 

En doğrusunu sâdece Allah bilir.

 

Hârûn Görmüş

Kasım 2023