“Orada (yerde) onun
üstünde sarsılmaz dağlar vâr etti, onda bereketler yarattı ve isteyip-arayanlar
için eşit olmak üzere oradaki rızıkları dört günde takdir etti” (Fussilet 10).
Kurum: “Kuruluş,
toplumun din, dil, adâlet, âile, hukuk, mülkiyet, devlet vb. gibi, insanlarca
oluşturulan ve belli düzeni, yasası, ilkesi bulunan mânevi varlıklarından her
biri”.
Allah, rızkı herkes için
eşit derecede yaratmıştır. Zîrâ İslâm’da “rızıkta eşitlik” vardır ve yeme-içme,
giyme-gezme, barınma, taşıt gibi nîmetler, kim olursa-olsun herkes için aynı
olduğu gibi, eşitlik rızkın tümü için geçerlidir. Bilgilenmek ve eğitim bir
rızıktır, hastalıktan sağlığa kavuşmak bir rızıktır, güvenlik bir rızıktır,
eşit muâmele görmek rızıktır, sağlam ve uygun evler rızıktır, uygun ve sağlam
taşıtlar ve araçlar rızıktır. Beş temel hak olarak ifâde edilen; dînin, canın,
neslin/ırzın, aklın ve malın güvenliği herkes için eşit olmalıdır. Çünkü bu
haklara sâhip olmak rızıktır. Bunlar herkes için eşit haklardır. Birileri bu
haklardan daha az yararlanabilirken yada hiç yararlanamazken, az bir kesimin
“özel” adı altında ve “özel” aracılığı ile daha çok yararlanması eşitliği
bozar. Eşitliğin bozulması, mankurtlaşmış ve eşekleşmiş toplumun yapısını bozup
huzursuz eder. Böyle toplumlar maddî, mânevî, sosyâl ve psikolojik olarak bozulurlar.
O-hâlde,
devletin bâzı insanlara ayrıcalık tanıyacak ve belli bir kesim için olan özel
kurumların açılmasına izin vermesi yanlıştır. İslâm’da böyle bir şeyin olması
söz-konusu bile değildir. Lâkin seküler-kapitâlist-liberâl politikaları
dinleştirmiş olan ülkelerde özel kurumların görülmesi çok fazladır ve özel
kurumlar toplum tarafından da normâl olarak görülür.
Özel hastâne, özel hekim,
özel okul, özel güvenlik, özel site, özel danışman, özel ders/ders-hâne, özel
sigorta vs. özel kuruluşlar, ânında toplumu en az ikiye böler. Üstelik böyle
kuruluşların kamu kurumlarında bir kalitesizlik meydana getirmesi kaçınılmazdır.
O-hâlde sâdece mutlu azınlığın faydalanması için açılan özel kurumlar genel
kitleyi rahatsız etmelidir. “Ne yâni; birileri ‘özel’ kurumlardan
faydalanabilirken diğerleri faydalanamayacaklar mı?, niçin?” diyerek tepki
göstermelidirler. Lâkin seküler-kapitâlist-liberâl politikaları,
reel-politiği yemiş-içmiş ve sindirmiş
olan toplumlarda bu özel kurumlardan faydalanamayanlar bile bu kurumları
savunmaktadır ve “adamın parası varsa gider” düşüncesi hâkimdir ve o da bir gün
o özel kurumlardan faydalanmayı hayâl etmektedir.
Şu da var ki, kapitalist-liberâl
zihniyete sâhip olan devletler, özel kuruluşları daha fazla destekleyerek insanları
mecbûren özel kurumlara yönlendirmek ve alıştırmak istemektedirler. Devlet,
özel kurumları çok fazla desteklemektedir. Meselâ neredeyse il büyüklüğünde
olan ilçelere devlet hastanesi yapmayarak, o bölgelerde açılan hastâneleri
alabildiğine zenginleştirmektedir. Zâten kapitâlizm, bir “özelleştirme
düşüncesi ve uygulaması”dır. Tüm topluma âit olan kuruluşlar özelleştirilir ve “birilerinin”
olur. Aslında “özelleştirme” demek, “kapitülâsyon” demektir. Birilerini gümrük
vergisinden muaf tutarak zenginleşmesi sağlamakla, birilerinin özel kurumlar-kuruluşlar
açmasına izin vererek, halkın aleyhine olarak zenginleşmesini sağlamak arasında
fark yoktur. Özelleştirme bir kapitülasyondur. Özel kurumlar bir iç-kapitülasyondur.
Özel kurumlar en bâriz ve en
çok olarak iki alanda yaygınlık gösterir: 1-Eğitim, 2-Sağlık. Artık durumu iyi
olanlar çocuklarını özel okullara gönderirler. Hastalanınca da özel hastânelere
giderler. Oralarda iyi ve îtinâlı muâmele görürler. Fakat toplumun geneli
devlet okullarında ve hastânelerinde aynı muâmeleyi göremezler ve tam-aksine
buralarda insanların işleri hem kalitesiz hem de zor olur. Bu durum özel kurumların
daha da fazla artmasına neden olur. Çünkü devlet okulu ve daha da önemlisi devlet
hastanelerinde perişân olan halk, kendini zorlayarak ve borca girerek özel
okullara ve özel hastânelere yönelir. Tabi özel güvenlikli sitelerde evlerde
oturmak için de birbirileriyle yarışırlar. Bu durum, toplumu parçalar, böler ve
hem insanları devlete hem de birbirine düşman eder.
Üstelik bir kısır-döngü de
oluşur. Özel okullara gidebilenler daha fazla ilgi nedeniyle daha başarılı olurken,
özel hastânelere gidenler de aynı nedenle daha sağlıklı olabiliyorlar. Böylece
anne-babası iyi eğitim almış ve sağlıklı kişiler olurken, çocukları da iyi
eğitim alırlar ve sağlıklı olurlar. Fakat toplumun büyük çoğunluğu hem iyi
eğitim alamazlar hem de sağlıkları da iyi değildir. Bu zâten burjuvazist,
kapitâlist, liberâl şerefsiz bir proje ve politikadır. Modern dünyâ bunun
üzerine kurulmuştur. Bu nedenle “özel eğitim kuruluşları”nın bulunması, oralardan
faydalananlar için iyi olsa da, toplumun geneli için kötüdür.
Özel olan hiç-bir kurum,
asgarî ücretliler ve emekliler için yâni garibanlar için değildir. Düşünsenize,
ülkede binlerce özel okul, özel site ve özel hastâneler yapılıyor ama bunlardan
toplumun ezici çoğunluğunu oluşturan asgarî ücretliler, emekliler ve garibanlar
faydalanamıyor. Çünkü onlar için yapılmamıştır. Buna rağmen toplumda bir
eleştirinin, îtirâzın ve isyânın çıkmaması hiç normâl değildir. İnsanlar temel
haklardan, birilerine göre daha kalitesiz şekilde yararlanmayı nasıl kabûl
edebiliyor?.
Fakat kapitâlist, liberâl ve
seküler olmalarına bakmadan, “sosyâl-hukuk devletiyiz” diyenler, sosyâl yapıyı
bozmasına, toplumu bölmesine ve temel hakları blôke etmesine rağmen özel
kurumların açılmasına ve çoğaltılmasına bir şey demiyor. Bu kurumlara izin
vermenin nedeni olarak da devlet kurumlarının zarar etmesini gösteriyorlar. Sosyâl-hukuk
devletlerinde milli eğitim ve sosyâl güvenlik kurumu, isminin başındaki “sosyâl”
kelimesinden dolayı hiç-bir zaman kâr edecek bir duruma gelmez-gelemez. Bu gibi
kurumlar her zaman zararda-içerde olmak zorundadır. Aksi-takdirde “sosyâl” olma
özelliğini kaybeder ve kapitâlist olur. Eğer bir devlet özel kurumların
açılmasına ve çoğalmasına izin veriyorsa, o-hâlde herkes o kuruluşlardan
ücretsiz bir şekilde faydalansın ve devlet de masrafı ödesin. Ama bunu
yapamayacağı için, o-hâlde okullarını ve hastânelerini kaliteli hâle getirsin
ve herkesin eşit muâmele göreceği şekle dönüştürsün de insanlar da buralardan
eşit şekilde faydalansın. Çünkü eğitim, sağlık, güvenlik temel haklardır. Bu
nedenle de eşit olmak zorundadırlar. Zîrâ rızıkta herkes eşit olmalıdır.
Üreten ve iş yapan kişilerin
tabî ki genel topluma göre farklı ve daha çok malı ve aracı olabilir. Meselâ
bir fabrikası olan kişinin sâhip olduğu araba, makine, araç ve gereci fazla
olur. Ama iş rızka ve temel haklardan faydalanmaya gelince hiç kimse hiç
kimseden farklı ve ayrıcalıklı olamaz. Nasıl herkesin eşit olarak tek bir oy kullanma
hakkı varsa, rızıktan faydalanmada da eşit olunmalıdır. Yeme, içme, giyme,
gezme vs. eşit olunmalıdır. Eğitim ve sağlık da birer rızık olduğu için herkes
eğitimden ve sağlıktan eşit şekilde faydalanmalıdır. İster dağdaki çoban olsun
isterse fabrika sâhibi olsun, sosyâl-temel haklar söz-konusu olduğunda herkes
eşit şekilde faydalanmalıdır. Aksi-hâlde servet devletin ve zenginlerin elinde
toplanır ki toplumun bozulmasının ve yıkılmasının ana-nedeni budur. Yıkım bu
şekilde başlar. Özel kurumlar toplumun bozulmasına neden olmaktadır. Çünkü
adâletsizliği arttırmaktadırlar. Özelleşmenin olduğu ve çoğaldığı toplumlar,
kısa zamanda adâlet, eşitlik, hak-hakîkat, ahlâk vs. gibi hasletlerini kaybederek
yozlaşır.
O-hâlde bir ülkede ne kadar
çok özel kuruluş varsa, o kadar çok bölünmüşlük var demektir. Sosyâl yapı çok bozulmuş,
hukuk devleti olma özelliği kaybolmuş ve bir-çok haksızlık ortaya çıkmış
demektir. Özel kurumlardan faydalananlar, sağlıkta ve eğitimde olduğu gibi,
ekonomik ve adlî meselelerde de özel muâmele görmeye başlarlar. Artık toplum “zenginler
ve fakirler” diye ikiye bölünmüş olur ve bu durum normâl görülmeye başlar. Tabi
böyle toplumlar -ki bütün Dünyâ bu hâle gelmiştir- başlarına gelen sıkıntıların
ve felâketlerin nereden geldiğini bilemeyecek kadar yozlaştıkları için “sâdece
birilerine özel” olan kurumları ve dolayısıyla ortaya çıkan eşitsizliği yine de
sorgulamazlar.
Rızıkta eşitlik İslâm’ın
şiarlarından biridir. Rızıktan herkesin eşit şekilde faydalanması zorunludur.
Mü’minlerin kurduğu-kuracağı İslâm devletinde bu eşitlik çok bâriz olarak
görülür.
En doğrusunu sâdece Allah
bilir.
Hârûn Görmüş
Mart 2022
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder