“Onlar, yalnızca zanna
uymaktadırlar. Oysa gerçekte zan, haktan (ve hakîkatten) yana hiç-bir yarar
sağlamaz” (Necm 28).
Hakîkat lûgatta: “Bir şeyin
aslı ve esâsı. Mâhiyeti. Gerçek. Doğru. Sahih. Sâbit ve vâki. Sadâkat,
doğruluk. Kâinat, tabiat ve ulûhiyet hakkında bütün teşbih ve mecazlardan âri
ve zâhir olan gerçek” anlamlarındadır.
Hak “tek” olduğu için hakîkat
de “tek”tir. Hakka ve hakîkate ulaşmanın yolu da tektir. Hakîkate ulaşmanın
yolu Hak’kın gönderdiği Kur’ân ve Peygamber’i tâkip etmekle olur. Kur’ân’ı ve
Peygamber’i tâkip etmek ise, Kur’ân ile bilgi ve bilince ulaştıktan sonra,
Peygamber örnekliği (Ahzâb 21) ile amel-eyleme geçmektir. Kur’ân âyetlerinin
hakîkati ve en doğru anlamı, Peygamber’in pratiğe döktüğü gibidir. Çünkü
hakîkat kâlplerde, zihinlerde, dört duvar arasında ve satırlarda duracak ve
orada kalacak bir şey değildir. Hakîkat hayâtın tüm alanlarında görünmek ve
hayâtın tüm alanlarında hâkim olarak işlevsel olmak ister. Zâten hakîkat hâkim
olmadığında bâtıl hâkim olur.
Namazlarda okuduğumuz
“mâliki yevmiddin” sözü, “din gününün tek mâliki”nin Allah olduğunu
söylemektir. Tek Mâlik Allah olunca, artık orada haktan ve hakîkatten başka bir
şey olmaz. Bu nedenle âhirette hak ve hakîkat karşısında sesler kısılır ve kimse
ağzını bile açamaz. Bâtılın olduğu yerde ise haktan ve hakîkatten iz kalmaz ve
bâtıl her tarafı kuşatır. Âhirette söz Allah’ındır artık. (Mâliki yevmiddin).
Hak-Hakîkat O’nun elindedir. Âhirette tüm yetki sâdece Allah’ın elindedir.
Fakat olması gereken şey, bu Dünyâ’da insanlar arasında da tüm yetkinin ve
hâkimiyetin O’na verilmesi ve O’na göre yaşanmasıdır.
İnsanlık târihi, bâtılın
“hakîkat” diye gösterilmesi ve mü’minlerin buna karşı çıkmasının târihidir. Bu
mücâdele modernizm ile birlikte çok farklı bir çatışmaya dönmüştür. Modernizm,
bir “kışkırtma uygarlığı”dır. Nefisleri kışkırtır. Kışkırtılmış nefisler,
hakîkati idrâk edemezler yada bâtılı hâkikat zannederler. Böylece hakkın ve
hakîkatin değil de bâtılın peşine düşerler ve bâtılı izlerler. Şeytanın ve
tâğutların kurdukları sistem olan modernizm, hazza ve nefse oynadığı için,
insanları kolayca ayartmaktadır.
Hakîkati merkeze aldığımızda
insanların târih boyunca yaptıkları, arzu ettikleri, hayâlini kurdukları
ihtiraslar vs. bütün dünyevî şeyler anlamını ve önemini yitirir. Bu aynen,
âhiretten Dünyâ’ya bakmak ve orada geçirilen zamânı düşünmek gibi bir şeydir.
Hak ve hakîkat, kişinin ihtiraslarına gem vurmasını sağlar ve onu
dünyevileşmekten korur. Bu nedenle tâğutlar, haktan ve hakîkatten nefret
ederler. Zîrâ hakkın ve hakîkatin ortaya çıkması ve hayâta hâkim olması,
onların bitip-tükenmesi demektir.
Târih boyunca dünyevileşmiş
olan kitleler, hakkı ve hakîkati hatırlatanlardan nefret etmişler ve onları
aşırılıkla yaftalamışlardır. Haktan ve hakîkatten bahsedenleri yobaz, geri,
ilkel, bağnaz ve hattâ terörist olarak görmüşlerdir. İnsanları en çok rahatsız
eden şey, “hakîkati duymak”tır. Çünkü hakîkat, kafa ve beden konforunu alt-üst
eder, haz ve zevk içindeki yaşamı baltalar.
Hakîkat ancak ve ancak Kur’ân-merkezli
olarak kavranabilir ve Kur’ân-merkezli olarak hayâta hâkim kılınabilir. Zîrâ
hakîkat, Hak’tan gelir. Vahiy de Hak’tan geldiği için, vahiy olmadan hakîkatin
açığa çıkması mümkün değildir.
Hakîkat aşırı bilgiyle ve
modern akıl ile perdelenmeye çalışılıyor. Hakîkati mutlak anlamda idrâk etmeye
aklın çapı yetmez. Fakat insan akleden bir varlıktır ve hakîkati elbette
vahiy-merkezli olan akıl ile idrâk etmeye çalışacaktır. Vahiy, hakîkati “aklın
ötesinde” idrâk etme bildirimidir. Modern müslümanlar da dâhil modern insan, o
çok güvendiği aklıyla, Kur’ân’ın modern çağ da dâhil tüm zamanlarda bağlayıcı
olduğu hakîkatini değiştirmek için kendisini paralıyor. Oysa nefsin güdümünde
olmayan akıl, hakkın ve hakîkatin ne olduğunu hemen görür ve kabûl eder.
Hakîkat, “apaçık olan”dır.
Hakîkat, “bâtın”da falan değildir. Tasavvufta şöyle bir sıralama yapılır;
şeriat-târikat-hakîkat-mârifet. Bu sıralamada şeriat en alta konarak
hafifletilmektedir. Oysa hakîkat şeriatla ortaya
konulup da amel-eylem şeklinde yaşanmadığında göreceli olmaya mahkûm edilmiş
olur. Herkesin kendine göre bir hakîkati daha doğrusu hakîkat sandığı bir
düşüncesi olur. Oysa Allah, hakîkatin en ideâl şeklini vahiy sözüyle ortaya
koyduktan sonra, peygamber göndererek hakkı ve hakîkati pratik olarak da ortaya
koymuş ve “güzel örneklik” dediği bu pratikliği “en ideâl pratiklik” olarak
ebedileştirmiştir. Bize de bu pratikliği-örnekliği tâkip etmemizi emretmiştir. Mezhepler,
târikatlar, cemaatler, hizipler, partiler, ideolojiler vs. hepsi de hakîkat
adına farklı şeyler söylerler ve doğrunun kendi söyledikleri gibi olduğunu dayatırlar.
Herkesin “kendi doğrusu”nun olduğu bir toplumda hakîkati anlatmak ne kadar da
zordur. Aslında hiç-biri de doğru değildir ki zâten doğru tektir ve birden çok
doğru olmaz. Hakka ve hakîkate götüren en düzgün yoldur doğru. Diğerleri “tam
doğru” değildir. Tam doğru olmayınca da “doğru” olarak kabûl edilmez. “İçinde
doğrular olan şey” olarak kabûl edilmelidir. Doğru içinde yaşanmadığında bir
yalan içinde yaşamlar olur. Yalan içinde yaşamak kolaydır; hakîkat ise
adamın belini büker.
Eşyânın hakîkatini
araştırmak, eşyâyı olduğu gibi kabûl edememektir. Oysa eşyâyı en ileri seviyede
idrâk etmek, onu olduğu gibi görmektir. Böyle yapmayıp da eşyâyı parçalarına
ayırarak anlamaya çalışmak, o eşyânın özelliğini kaybetmesine neden olur ve o
şey artık başka bir şey olarak görülmeye başlar. Meselâ suyun hakîkati “su”dur.
Suyu inceleyip araştırdığınızda ve moleküllerine ayırarak onu formül olarak gösterdiğinizde,
o şey su olmaktan çıkar. Su, laboratuvarda araştırılan şey değil, gökten
mûcizevî bir şekilde yağan yağmur, kar ve dolu şeklindeki şeydir.
Modern-bilim, hakîkati
perdeliyor. Çünkü modern-bilimin hakîkate ulaşmak gibi bir derdi yoktur. Onun
derdi, seküler paradigmanın yalakalığını yapmaktan başkası değildir. Sürekli
olarak seküler sistemin ihtiyaç duyduğu teorileri ve verileri sağlamak ve
teknoloji devlerinin ürünlerinin alt-yapısını hazırlamaktır. Modern-bilimin ve
teknolojinin insanlığa ne ve ne kadar yararı oldu ki?. Modern-bilim ve
teknoloji -sözde- ilerledikçe insanların en azından yarısı maddî ve mânevî
olarak geriliyor.
Beşeri-nefsî-şeytânî
ideolojilerle ve sistemlerle hakkın ve hakîkatin ortaya konulması mümkün değildir
ve hattâ bu ideolojiler hakka ve hakîkate düşmandır ve engeldir. Zâten beşerî
sistemler hayâtiyetlerini bu düşmanlığa borçludurlar. Meselâ demokrasi;
hakka-hakîkate, adâlete-eşitliğe düşmandır, bu nedenle hakîkatin ortaya çıkmasına
engel olur. Bunu, Allah’ın hükümlerine uymak yerine beşerin hükümlerini
dinleştirerek yapar. Egemenliğin kayıtsız-şartsız milletin elinde olduğu
yalanını söyler. Oysa Allah’ın elinde olmayan egemenlik mutlakâ; şeytanın,
nefsin ve tâğutların eline geçer.
Hak, “Hak’tan gelen”dir,
şeytânî bir ideoloji olan demokrasiden ve beşerî ideolojilerden değil. Hak-dinden
sapanlar, Allah’ın da beşerî iktidardan yana olduğunu zannederler. Hak
düşünceden sapma, kişilerin yüceltilmesi ve ilahlaştırılmasıyla başlar. Böylece
Hak değil, halk desteklenmeye başlar. Lâkin hak olanı “halk” değil, “Hak”
belirler. Zîrâ Yaratıcı kim ise, mülk kimin ise, Hak da O’dur ve hakkı ve
hakîkati belirlemek O’nun hakkıdır.
Kur’ân, Hak-Hakîkat ve adâlet-eşitlik
yanındadır. Tevhid ancak bu şekilde ikâme edilir. Bu böyle olduğu için,
Kur’ân’ın “birilerinin” tarafında olmadığı ortaya çıkar. Kur’ân hakkın ve hakîkatin
tarafındadır. Dünyâ’da hak-hakîkat ve adâlet-eşitlik ancak, Allah’ın kânunları
olan Kur’ân ile hükmedildiğinde ve Peygamber örnekliği ile amel edildiğinde gerçekleşir.
Hak ile bâtıl arasındaki
farkın anlamsızlaşması, bâtıla alan açarken, hakkı blôke eder. Hakkı apaçık bir
şekilde ortaya koymadıktan sonra, sürekli olarak bâtıldan bahsetmenin bir
yararı olmaz. Bâtıl, onu kötülemekle ortadan kalkmaz. Hakkı bâtılın üzerine
atıp da bâtılı darmadağın etmedikçe bâtıl batmaz ve orada durur.
Hak olanı bilip-bilmemekten
ziyâde, hak olanın, kişinin işine gelip-gelmemesi önemlidir. Hakîkatin “kuru
bilgisi” hakîkat değildir. Zâten hiç-bir şeyin bilgisi o şeyin kendisi
değildir. Hakkı hâkim kılmak ve bu uğurda bedel ödemeyi göze alıp-alamamak önemlidir.
Eğer göze alamıyorsanız bırak gitsin. En azından hakkı ve hakîkati
bulandırmamış olursunuz. Çünkü hâkim kılmak istemediğiniz hakîkatin size
hiç-bir yararı olmaz. Hak uğruna gerekirse malından ve canından bile geçmeyi
göze alamayanların, hem hakîkati idrâk etmedikleri ortaya çıkar, hem de
hakîkatin peşinde olmadıkları ortaya çıkar. İnsanın ciddî, samîmi ve gayretli
olup-olmadığı, bu uğurdaki kararlılığına bakarak anlaşılır. Hakîkat “sâdece
bilmek” değildir. Hakîkat, “bilmek ve yapmak”la birliktedir.
Hakîkati sâdece bilmek
yetmez, onu dile getirmek, sonra da hayâtın tam ortasında hâkim kılmak hedefi
üzerinde olmak da şarttır. Hakkı söyleyen 1 kişi, bâtılı söyleyen 1 milyar
kişiden üstündür. Hakîkat, “reyting”in gösterdiği değil, Allah’ın bildirdiği ve
Peygamber’in örneklendirdiğidir.
Hakkın ortaya konması güzellikle
mümkün olmayınca (ki bu insanlık târihinde hemen hiç olmamıştır), devreye
“Allah’ın bu konudaki kânunları” girer. Hakîkat, bir kenarda duracak bir şey
değildir. Hakîkat Allah’tır. Bu nedenle hakîkatin olmadığı yerde Allah bil-fiil
yok demektir. Fakat bu yanlış bir şeydir. Zîrâ Allah’ın olmadığı yerde anlam
olmaz, adâlet olmaz, ahlâk olmaz, vicdan ve merhâmet olmaz, eşitlik olmaz ve
tevhid olmaz. Böylece hem çeşitli çirkeflikler hem de çeşitli zulümler açığa
çıkar. O hâlde hakkı ve hakîkati, Dünyâ’nın altını üstüne getirme pahasına da
olsa hâkim kılmak için çalışmalıyız. Bu uğurda cihadın her türlüsüyle cihad
etmeliyiz.
Hakîkat aşırı bilgiyle
perdeleniyor. “Hakîkati ortaya koyacağız” diyerek eşyâya ve Kur’ân’a
zulmediliyor. Birileri eşyâyı parçalarken, diğerleri de Kur’ân’ı parçalıyorlar.
Böylece hiç-bir şey doğal, normâl ve fıtrî hâlinde kalmamış oluyor. Hak ve
hakîkat parçada değil bütündedir. Hakîkat, “Kur’ân’dan ve Kur’ân bütünlüğünden çıkarılan”dır,
“Kur’ân’a giydirilen” hakîkat “hakîkat” değildir. Hakkın yolu birdir. Tüm
peygamberler o yolu tâkip etmiştir.
Hakîkatin tabi bâzı
bedelleri vardır. O bedellerden biri de “yalnızlaşmak”tır. Zîrâ imtihanın da
bir gereği olarak insanların çoğu hakkın ve hakîkatin yanında olmamışlar ve
olmayacaklardır. Hakkın ve hakîkatin yanında olanlar, hakkı ve hakîkati dert
edinenlerdir. Hakîki dert, hakîkati dert etmektir. Zâten hakîki dertleri
olmayanlar, her-şeyi dert ederler. Hayatları gereksiz şeyleri dert etmekle
geçip gider ve heder olur.
Hakîkatin deneyi olmaz.
Çünkü hakîkat ya vardır yada yoktur. Hakîkat için mücâdele ya vardır yada
yoktur. İnsan ya hakîkat üzeredir yada değildir. Ya hak ve hakîkat vardır ve hayâta
hâkimdir, yada bâtıl vardır ve hayâta hâkimdir. Târih hak ile bâtılın
savaşıdır. Allah’ın emri ve mü’minlerin hedefi, “bâtılı def etmek ve hakîkati
hâkim kılmak”tır.
Hakka bâtılın
karıştırılması, hakkın hiç olmamasından daha kötü sonuç verir. Çünkü hak ve de
hakîkat bâtıl kabûl etmez ve bâtıl ile aslâ senteze girmez.
Hak ve hakîkatin hâkim
kılınması için yeryüzünde kurulması şart olan İslâm Devleti, göklerde kurulmuş
olan “Kâinat İslâm Devleti”nin bir iz-düşümü olacaktır. Böylece göklerde olduğu
gibi yeryüzünde de her-şey yaratılışına uygun olarak hareket edecektir. Zîrâ
gökler yâni tüm kâinat, hakka ve hakîkate göre deverân eder. Bir tek insan
denen varlık, bâtılın peşinde gider. Mü’minler işte buna karşı durmalı ve
bâtılı yok edip hâkkı ve hakîkati hâkim kılmak için çalışmalıdırlar.
Hakîkat “mutlak hakîkat”tir.
Yarım-yamalak hakîkat olmaz. O yüzden hakîkat Mutlak Olan’dan gelmek
zorundadır. “Mutlak olmayan”dan gelen mutlak olmaz. Mutlak olmayınca hakîkat de
olmaz. O-hâlde beşerî olan ve hakîkat zannedilenler aslında hakîkat değil,
bâtıldır. İnsanlık daha çok bâtıl üzre olmuştur-olmaktadır. Cehennem bu yüzden
taşlarla ve insanlarla dolacaktır.
Bâtıl, hakkın ve hakîkatin
kaybolduğu yerde ortaya çıkar. Fakat hak ve hakîkat gelince bâtıl def olup yok
olmaya mecburdur. Zîrâ hakîkat ile bâtıl aynı-anda aynı yerde bulunamaz. Hak
geldiğinde bâtıl def olup gider:
“Hak geldi, bâtıl yok
olup gitti; bâtıl her zaman yok olmaya mahkûmdur” (İsrâ 81).
En doğrusunu sâdece Allah
bilir.
Hârûn Görmüş
Eylül 2020
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder